ROZDZIAŁ 55

Dni nam mijały; głownie spędziliśmy je na cieszeniu się sobą. Czekała nas w końcu długa rozłąka. Leniuchowaliśmy się cały czas; opalaliśmy się w ogrodzie oglądając i komentując grę ludzi w golfa, ale jednak większość czasu spędzaliśmy w łóżku. A jeśli nie w łóżku, to w innych miejscach, gdzie była możliwość łączenia się w jedność.

W sobotę wylatywaliśmy; co prawda Victor leciał dzień wcześniej, ale to dlatego żeby nie zostawał w domu sam. Leciała z nim Susan, a ze mną oczywiście Paula. 

Z wielkimi walizkami szliśmy do hali odlotów. Byłam już ubrana w sukienkę na zaprzysiężenie, bo jak się dowiedziałam nie było żadnych reprezentacyjnych strojów. Galowo i tyle. Byłam w balerinach co rzadko mi się zdarza; obcasy miałam dopiero założyć jak się pozbędę tej ciężkiej walizki. Oczywiście przy odprawie nie odbyło się bez łez. Pożegnałam się nimi szybko i weszłam do samolotu. Po zapięciu pasów zaczęłam bawić się swoją obrączką żeby odgonić myśli że właśnie lecę samolotem.

- Zobacz – powiedziała do mnie Paula, podając aparat.

- Czemu się nie pochwaliłaś, że znowu będziesz jeździć z chłopakami?

- Jakoś nie było okazji – odpowiedziała tylko i zaczęła czytać książkę. Przeglądałam zdjęcia z meczu. Gdy skończyłam oddałam jej aparat i zamknęłam oczy.

- A wiesz, że chłopaki nie wiedzą, że ja przyjeżdżam? To znaczy Igła tylko – zapytałam.

- No wiem. Ja też im nic nie mówiłam. To znaczy o tobie, bo o mnie oczywiście wiedzą. Ciekawe czy Kasztanowa będzie.

- Wątpię czy ją wpuszczą na zaprzysiężenie.

Leciałyśmy dalej w ciszy. Zapowiedzieli w końcu że zbliżamy się do Okęcia i zapięłam pasy.

- Jezu, jakie to ciężkie – powiedziałam idąc korytarzem do wyjścia. Miała czekać na nas mama, więc gdy otworzyły się drzwi zaczęłam szukać jej wzrokiem.

- Nik – usłyszałam obok siebie. Podeszłyśmy do niej i mocno mnie przytuliła.

- Witam - przywitała się Paulina. Z bagażami poszłyśmy do samochodu. Wyjęłam tylko swoje czarne obcasy i usiadłam na fotelu pasażera. Mama zawiozła nas pod konsulat, gdzie czekało już sporo osób z obu reprezentacji. Wysiadłyśmy szybko z samochodu i podbiegłam do chłopaków.

- Cześć – powiedziałam z uśmiechem stając koło Zbyszka.

- Nikola? Co ty tutaj robisz?

- Przyjechałam na zaprzysiężenie – wyszczerzyłam się do niego.

- Co?

- No tak jakoś wyszło. Cześć bracie – przytuliłam mocno Piotrka i pozostałych chłopaków.

- Czemu nam nic nie powiedziałaś? – powiedział obrażony Kurek.

- Taka mała niespodzianka. No nie mów mi, że się nie cieszysz.

- Nawet nie wiesz jak bardzo – zaczął mnie obracać w około.

- Dobra, już pokazałeś wystarczająco.

Obok stała grupa dziewczyn która ciągle nas obserwowała.

 - Są już wszyscy więc zapraszam do środka. Podeszłam do swojej grupy i usiadłam razem z nimi; to znaczy w ostatnim rzędzie żeby być bliżej chłopaków.

Prezes wygłosił swoją mowę, po czym wyczytał siatkarki i siatkarzy, którzy będą w tym roku w reprezentacji.

- Nikola Nowakowska-Jones – spojrzałam na niego i kiwnęłam głową gdy mnie wyczytał.

Wszystko trwało może z półtorej godziny, po czym złożyliśmy przysięgę i podpisaliśmy flagę.

- Jestem Ania – przywitała się trochę niższa ode mnie ładna blondynka.

- Nikola – odpowiedziałam z uśmiechem.

- Mam nadzieję, że dobrze nam się będzie razem grać.

- Też tak uważam. Chociaż trochę stresu jest.

- To nie takie straszne. Dasz radę. Każda z nas to przechodziła.

- Nikola? – spojrzałam się w bok jak usłyszałam swoje imię.

- Olka? O Jezu. Nie widziałam cię wcześniej – przytuliłam ją mocno. Byłam zadowolona, że widzę jakąś znajomą twarz - jak tam drużyna?

- Nie powiem, radzimy sobie. Bez ciebie i Agaty było trochę gorzej, ale szybko to nadrobiłyśmy.

- Dziewczyny, zapraszam tutaj - zawołał trener więc podeszłyśmy – trenować będziemy w Spale i jutro wyruszamy stąd o 8 rano. Także się wyspać bo potem mamy trening. Mniej więcej już wiem jak gracie więc ustalenie pozycji dla nowych będzie kwestią czasu.

Rozeszłyśmy się; wyszłam na zewnątrz, gdzie stało mnóstwo siatkarzy.

- A wy co tak stoicie?

- No czekamy na ciebie. Ruszamy na miasto. – uśmiechnął się Igła.

- Ej ja jutro o 8 muszę się tutaj wstawić. Muszę się wyspać.

- Weź nie wydziwiaj. Ile się z nami nie widziałaś co? – odezwał się Kuba.

- I mówi to ten z którym widuje się najrzadziej. Dobra, ale tylko na chwilę.

Szliśmy całą grupą przez Warszawę i oczywiście nie mogło obyć się bez pisków i „o boże to Bartman”, o Jezu Kurek aaa”, „zaraz chyba zemdleje, patrz Winiar”. Zaczęłam się śmiać z nich gdy przechodziłyśmy koło grupki dziewczyn.

- Ah jak dobrze że ja tak nie mam – powiedziałam zadowolona.

- Można prosić o autograf? – podłożyła mi pod nos kartkę jakaś dziewczyna.

- Oczywiście – uśmiechnęłam się szeroko i podpisałam. Gdy była już daleko, chłopaki zaczęli się ze mnie śmiać.

- Ha ha ha, bardzo śmieszne – powiedziałam pokazując im język.

- Oh Nik, poczekaj jeszcze trochę. Tak na przykład do Mistrzostw Świata – objął mnie ramieniem Łukasz.

- O nie kolejna grupa. Wracamy.

- Spokojnie, musisz się przyzwyczajać.

- Chyba nie dane mi jest być sportsmenką na mieście. Przecież tu już normalnie nie można do sklepu wyjść. Ja wam naprawdę współczuję. – powiedziałam gdy szybko przeszłam koło grupy która poprosiła chłopaków o autografy. Ci oczywiście bawili się w najlepsze.

- No ja rozumiem, że na hali. Ale poza jesteśmy normalnymi ludźmi.

- Niedługo zmienisz zdanie – usiadł koło mnie Zbyszek.

- A gdzie Magda?

- Została w Rosji.

- No tak. Zakaz partnerów i tak dalej – machnęłam ręką.

- Mówiła mi o waszej rozmowie.

- No i?

- Nic. Fajnie wiedzieć, że pomimo tego co zrobiłem nadal coś do mnie czujesz – spojrzał mi w oczy.

- Silniejsze ode mnie – skrzywiłam się.

- Nikola – zaczął, ale weszłam mu w słowo.

- Tak wiem, żałujesz i gdybyś mógł to byś cofnął czas. Było minęło. Zapomnijmy o tym. Ty i ja to dla mnie zamknięty rozdział. Jako para oczywiście.

- Kiedyś jeszcze będziemy razem – uśmiechnął się tajemniczo.

- Zbyszek, masz żonę.

- Żona, która mnie nie kocha. – powiedział odwracając wzrok.

- Co? Mi mówiła co innego.

- Powiedziała mi, że widzi jak na siebie patrzymy i że mnie nie kocha. Myślała że tak jest ale to minęło.

- Oh Zbyszek – przytuliłam go mocno.

- Ale najgorsze jest to, że ożeniłem się tylko z nią dlatego żeby zrobić ci na złość. Nie myślałem że wpadniesz na ten sam pomysł – poczułam jak zaczął się śmiać.

- Ja kocham Victora – spojrzałam na niego. – mówię poważnie Zbyszek. Nie odejdę od niego.

- Będę walczył o ciebie. Będziemy razem. Może nie teraz ale za kilka lat na pewno.

- Bartman, przekraczasz granice – powiedziałam wstając.

- Nowakowska, będę czekał na drugą szanse. Zawsze – pocałował mnie w czoło i poszedł. Chłopaki gdzieś wyparowali i zostałam sama. Usiadłam na ławce i schowałam twarz w dłoniach.

Wracałam powoli do domu myśląc o całej sprawie. Jutro miał zacząć się mój debiut w reprezentacji. Weszłam wolno po schodach i otworzyłam drzwi.

- I jak było? – spytała mama gdy zdejmowałam buty.

- Jutro z rana jedziemy do Spały. Dzisiaj tylko organizacyjne. Olka z Rzeszowa jest w reprezentacji. No i chłopaki byli bardzo zdziwieni.

- Ciszej – powiedziała mama gdy chciałam dalej mówić o nich. Zaprowadziła mnie do salonu gdzie wszyscy siedzieli. W tym Bartman. Super kurwa.

- Dzięki, że porzuciliście mnie na pastwę hotek – usiadłam koło Łukasza.

- Pit nas zgarnął, więc nie chcieliśmy być niegościnni i odmówić.

- Ta jasne. Nawet w domu musicie mnie nachodzić?

- Stęskniliśmy się za tobą. Ile to? Dwa miesiące jak się nie widzieliśmy. Jak tam bark? – spytał Igła.

- Już jest dobrze. Mam nadzieje, że na mistrzostwach się nie odnowi.

- To była by wielka strata dla drużyny – powiedział poważnie Możdżonek. – gratulacje mistrzostwa.

- Dzięki. Moje pierwsze. A u was kto?

- No nie mów że nie śledziłaś – obraził się Pit.

- Niestety nie..

- Sovia mistrzem – przybili sobie piątki z Igłą.

- No to moje gratulacje. Z kim walczyliście?

- Ze mną – odezwał się Guma.

- No no ładnie. To się trochę pozmieniało. A jak tam Agata?

- Prawie 8 miesiąc. Mama jej będzie pomagać jak ja wyjadę. Własnie, odezwałabyś się czasami do staruszka co? Martwi się o ciebie.

- O cholera, kompletnie mi to wyleciało. Chyba wszystkich zaczęłam zaniedbywać. A teraz to już w ogóle.

- Dobra my się zbieramy. O 8 na parkingu – wstał i pocałował mnie w policzek Łukasz. Wszyscy po kolei zaczęli mnie ściskać jednocześnie miażdżąc mi kości. Gdy zrobił to Zbyszek, poczułam dreszcze na całym ciele; spojrzał mi w oczy, pocałował w policzek i wyszedł z nimi. Oparłam bezradnie głowę o ścianę.

Rozmawiałam chwilę z mamą i poszłam spać. 

Tak mi było wygodnie, że gdy o 6.30 zadzwonił budzik nie chciało mi się wstawać. Dopiero mama wchodząc do pokoju zdarła ze mnie kołdrę i zaczęła ściągać z łóżka.

- Mamuś jeszcze pięć minutek – powiedziałam w poduszkę.

- Ja już znam to twoje pięć minutek. Wstawaj bo już jest 7.

- Co? – zerwałam się szybko z łóżka.

- 6.30 – Magda zaczęła się śmiać.

- Madzik, kochana jesteś wiesz. - powiedziałam ironicznie.

Podeszłam do torby i wyjęłam czarne dresy i czarny t-shirt.

- Poczekaj, coś przyszło do ciebie kilka dni temu.

Wybiegła z pokoju i wróciła z pakunkiem. Zaczęłam go rozrywać i moim oczom ukazał się strój reprezentacyjny: czerwone spodnie dresowe i biały podkoszulek z czerwonymi paskami po boku. Wzięłam to i poszłam do łazienki się ubrać. Wyszłam i poszłam obejrzeć się w lustrze.

- Oh, idealnie – powiedziała mama widząc mnie w lustrze. W tej chwili ktoś zapukał do drzwi.

- Hej, Nik. Mogę jechać z wami? – spytała Paulina.

- No jasne. Wchodzisz?

- Zaraz, tylko wezmę torbę.

- Okej, to czekam.

Poszłam do łazienki się dalej szykować i gdy weszłam do kuchni Paula siedziała i gadała z mamą.

Szybko wyjęła aparat i zrobiła mi zdjęcie.

- Musze przyciąć w końcu te włosy. – sięgały mi już do połowy pośladków i robiły się coraz bardziej uciążliwe.

- Ale tak tylko troszeczkę – powiedziała mama. Odkąd pamiętam zawsze miałam długie; mama skutecznie wybijała mi ich obcinanie. W sumie to mi to nie przeszkadzało.

- No przecież nie ogolę się na łyso.

Zjadłam śniadanie i z przepakowaną torbą zeszłam do samochodu. Mama z Paulą szybko się zapakowały i jechaliśmy pod konsulat. Byłyśmy pierwsze, bo stały tylko autokary i trenerzy. Pożegnałam się z mamą i z torbą na ramieniu podeszłyśmy do nich.
-------------------------------------------
zapraszam również do http://z-siatka-pod-gorke.blogspot.com/  
pozdrawiam :*