ROZDZIAŁ 56

- Witam – przywitałam się z panem Piotrem i co mnie trochę zaskoczyło z Andreą, który mnie przytulił.

- Nikola, jak dobrze cie znowu widzieć. Wczoraj nie mieliśmy okazji się przywitać – powiedział do mnie po włosku, który już w miarę dobrze opanowałam.

- Też się cieszę, że pana widzę. Reszta się spóźnia – zaczęliśmy się śmiać.

- To u nich normalne. O wilku mowa.

Odwróciłam się gdzie szła cała reprezentacja obu płci. No tak, oni spali w jednym hotelu, tylko poszczególni spali w domach; jak ja na przykład. Wszyscy wyglądaliśmy tak samo.

- Igła schowaj tę kamerę – powiedziałam zakrywając mu obiektyw.

- No weź Nik. Jeden wywiadzik. I tak cię to nie ominie.

- Ale ja jestem w żeńskiej, a nie męskiej drużynie.

- Oj tam.

- No dobra, ale minutę i dasz mi spokój na całe życie z tym.

- Proszę państwa, przedstawiam wam Nikole, nowy nabytek w reprezentacji.

- Oh nie męcz jej – powiedział Bartman obejmując mnie ramieniem. – ja jestem chętny do małego wywiadziku – uśmiechnął się i spojrzał uwodząco w obiektyw.

- Ciebie już mam za dużo – odgonił go Igła.

- Ignaczak, jeszcze wystarczająco ją namęczysz – kolejny wszedł w obiektyw.

- Jesteście kochani – powiedziałam śmiejąc się triumfalnie do Igły.

- Nie odpuszczę ci tego! – krzyknął do mnie gdy wchodziłam do autokaru. Usiadłam sama koło okna i włączyłam ipoda. Paulina jechała niestety z chłopakami, a ja nie za bardzo chciałam gadać z Olką albo tą Anią. Chociaż ta druga wydawała się naprawdę miła. Poczułam wibracje w kieszeni i wyjęłam telefon.

- Cześć – powiedziałam radośnie.

- Jak tam pierwszy dzień? – usłyszałam głos Victora.

- Jedziemy właśnie do Spały. A u ciebie jak?

- Właśnie kładę się spać. Jutro jedziemy na spotkanie z prezesem.

- Pozdrów chłopaków. Kocham cię.

- Ja ciebie też Nik. Nie długo się zobaczymy. Pa.

Rozłączyłam się i włożyłam słuchawki do uszu. Po chwili znowu poczułam wibracje. Tym razem sms od Zbyszka „szkoda że nie jedziesz z nami w autokarze. Przynajmniej byś się uśmiechnęła”. Spojrzałam w bok gdzie właśnie obok nas jechali panowie. Pomachałam im i odpisałam szybko Zibiemu „Też tak bym wolała. Powiedz Igle, że jak nie wyłączy tej kamery to mu ją zabiorę w końcu”. Zobaczyłam, że Zbyszek zaczął się śmiać gdy przeczytał smsa. Pokazał Ignaczakowi, ten zrobił obrażoną minę, ale przestał mnie kręcić. 
„Igła się pyta czy wychodzisz dzisiaj z nami na miasto”. „Po treningu mogę iść. O ile nie będę wykończona”. „No to się jeszcze zgadamy. KC”. „BARTMAN, OPANUJ SIĘ!!” nic nie odpisał tylko wyszczerzył się do mnie przez okno. Zasunęłam zasłonkę i znowu włączyłam muzykę. 

Po jakimś czasie dojechaliśmy do Spały i wysiadłam wdychając to świeże powietrze.

- Jak dobrze tu znowu wrócić – powiedziałam do Pauliny gdy podeszła do mnie.

- Noo. Mi tego też brakowało. Fajnie, że znowu mnie zatrudnili. Tylko brakuje mi Susan.

- Damy radę – objęłam ją ramieniem i weszliśmy do hotelu. Zaniosłam swoje bagaże do pokoju i zeszłam na dół.

- Idziemy na wczesny obiad a potem o 13 trening na sali. Jasne? – powiedział do wszystkich pan Piotr.

Poszłam do pokoju założyć pod dresy spodenki i zeszłam na dół do stołówki. Wzięłam coś do jedzenia i usiadłam sama przy stoliku. Chciałam mieć teraz trochę spokoju, a nie poznawać nowe osoby. Wzięłam gazetę ze stolika i zaczęłam ją dokładnie czytać.

- Można? – spytał Winiar stając nade mną.

- No jasne. A gdzie reszta?

- Zaraz przyjdą. A ty co nie z koleżankami?

- Em znam jedną i pół. Starczy. Wole was – wyszczerzyłam się do niego. W tej chwili na stołówkę weszła reszta watahy i oczywiście przysiedli się do nas.

- Dobra panowie, lecę na trening. Do później.

Wyszłam ze stołówki i poszłam korytarzem na halę. Brakowało mi tego miejsca. Spała miała coś w sobie, że przyciągała jak magnes. Otworzyłam drzwi i weszłam, gdzie było już kilka dziewczyn, które gadały z trenerem. Zdjęłam spodnie i podeszłam do nich.

- Dobrze że już jesteś. Grasz na prawym ataku, tak? – spytał Piotr.

- No tak. Od samego początku.

- Dobra, to na razie nie będziemy zmieniać. Zobaczymy jak dalej nam pójdzie. Podzielcie się i zagramy seta. Potem dopracujemy szczegóły. Mariola i Paula wybieracie.

Były najniższe więc postawiłam je na pozycji libero; jak się później okazało dobrze trafiłam. Wybrała mnie Mariola i byłam razem z Anią.

- Iza wystawia, ty atakujesz – powiedziała do mnie ta druga.

- Okej.

Poszłam jako pierwsza na zagrywkę. Zdziwił ich mój trochę męski serw.

- Ej dobra jest – krzyknęła któraś gdy odebrała moją piłkę.

- Miałam dobrych trenerów – uśmiechnęłam się do nich ale nie zrozumiały – swój pierwszy trening miałam z kadrą męską, a że u nas w rodzinie siatka jest chyba we krwi to szybko podchwyciłam – powiedziałam biorąc piłkę i idąc znowu na zagrywkę. Trafiłam na dziurę na trzecim metrze. Mimo tego, że one miały większe doświadczenie w grze to popełniały strasznie dużo prostych błędów. Ale zwracanie im uwagi to było zadanie trenera a nie moje. 

W tym czasie pan Piotr bazgrał coś w kajecie jednocześnie obserwując nasza grę.

- Zapraszam wszystkie do mnie – powiedział gdy nasza drużyna wygrała tego seta. – to będzie bolało co wam teraz powiem. Nowakowska, masz najkrótszy staż w grze a idzie ci najlepiej. Popracowałbym trochę nad obroną, ale jeśli nadal tak będziesz grać to jestem dobrej myśli co do mistrzostw. Asia, musisz lepiej w tę piłkę trafiać. Ona ci ucieka i przez to nie trafiasz w boisko. Dziewczyno skup się. Karolina, co się z tobą dzieję? Ja wiem że to jest pierwszy trening, ale nie możesz sobie folgować. Co do reszty to musimy popracować i to ostro. Czeka nas kilka miesięcy ciężkiej pracy. No chyba, że nie chcemy tego złota to możemy już teraz odpuścić – powiedział patrząc uważnie na każdą z nas.

- No trener chyba żartuje. Ja o niczym innym nie marze. Może nie gram tak długo jak one ale do cholery chce to złoto. Albo obojętnie inny medal – wyszczerzyłam się do niego. Spojrzał znowu pytająco na resztę.

- My też – powiedziały chórem. Jezu co za entuzjazm.

- Dobra, możecie iść – powiedział zrezygnowany. – jutro o 10 was tu widzę. Nikola zostań na chwilę.

One wychodziły a ja nadal siedziałam.

- Musimy je jakoś zmobilizować.

- Ale czemu trener się z tym do mnie zwraca?

- Bo jesteś najlepsza.

- Zobaczę co da się zrobić – powiedziałam i wstałam z boiska. Wyszłam z sali i poszłam do drugiej z której dochodziły piski butów i odbicia piłki. Uchyliłam lekko drzwi i patrzyłam jak ci spoceni faceci latają za każdą piłką. Weszłam zrezygnowana do nich.

- Nik, co jest? – spytał Olek gdy zobaczył moją minę.

- Eh, szkoda gadać. Czarno to widzę. – odwróciłam się bo w tej chwili wszedł trener Piotr. Wpadłam na pewien pomysł.

- Trenerze, a gdyby tak tylko na kilka treningów połączyć nas wszystkich? Mnie nauczyli to z resztą może też się uda. Andrea ma dobrą taktykę.

- Nikola, on ćwiczy mężczyzn.

- No dobra, ale nie zaszkodzi zapytać.

Wróciłam znowu do Olka a pan Piotr podszedł do Andrei.

- Koniec na dzisiaj – zawołał do chłopaków. Ci zeszli zmęczeni z boiska i rzucili się na butelki z wodą.

- I jak było? – spytał Zbyszek siadając koło mnie.

- Słabo. Zobaczymy jak będzie dalej. To co idziemy na miasto? – spytałam się ich z uśmiechem. Byli tak zmęczeni, że wątpię czy mieli ochotę na coś innego niż spać.

- Może pooglądajmy coś w telewizji? – zapytał błagalnie Igła.

- No to nieźle – zaczęłam się z nich śmiać. – Dobra, który pokój?

- 120.

- Okej. Ogarnę się i przyjdę.

Pożegnałam się z nimi i wróciłam do swojego pokoju.

- I jak było? – spytała mnie od progu Paulina.

- Weź, jaka kompromitacja. – rzuciłam się na łóżko i schowałam twarz w poduszce – wychwalał mnie przy tych wszystkich dziewczynach. Dobra, idę się ogarnąć. Idziesz ze mną do chłopaków?

- W sumie to mogę iść. Nie mam nic ciekawszego. Masz pozdrowienia od Susan i Victora - powiedziała rozpromieniona. Dopiero teraz przypomniałam sobie o moim mężu. No tak, ale cały dzień miałam tylko grę na głowie. Wzięłam czyste ubrania z torby i poszłam się wykąpać. Wychodząc z pokoju założyłam jeszcze obrączkę i kierowałyśmy się do chłopaków. Weszłyśmy do najgłośniejszego pokoju gdzie przywitał nas Bartman w samych bokserkach. Mimowolnie spojrzałam się w dół i wszystko wróciło. Aż zrobiło mi się gorąco. Ten zaczął się śmiać.

- Zibi weź się ogarnij, co? A nie dziewczyny straszysz – klepnął go w plecy Dzik. Wypiął się do nas i zaczął zakładać spodnie, potem odwrócił się i powtórzył cały proces z koszulką. Przeszłam obok i rzuciłam się na łóżko.

- To co oglądamy? – położyłam się na środku i założyłam ręce pod głowę.

- Poczekajmy na resztę – Bartman rzucił się obok mnie.

- Ulala, co ja widzę – powiedział Igła wchodząc do pokoju.

- Co, okulary zaparowały? – powiedziałam do niego wiedząc co ma zamiar powiedzieć.

- Dobra, nie komentuje dalej – położył się obok nas. Z racji tego, że na łóżku wpakowało się jeszcze kilkoro innych to byłam miażdżona przez Zibiego i Ignaczaka. Co do Igły to mi pasowało; ale Bartmana nie byłam pewna. Włączyli amerykański film w którym ciągle strzelali. Znudził mi się i nie wiem kiedy zasnęłam między tymi dwoma. 

Obudziłam się w nocy wtulona w Bartmana. Twarz miałam w jego torsie i obejmowałam go ramieniem. Jego zapach boleśnie dolatywał do mojego nosa. Trzymał mnie w mocnym uścisku z którego nie mogłam wyjść. Podniosłam lekko głowę i zobaczyłam, że kilka chłopaków jeszcze śpi na łóżkach. Pewnie tak samo jak ja zasnęli. Spojrzałam na Zbyszka, na jego delikatne rysy; miał lekki zarost, który jak dotknęłam lekko kuł. Otworzył jak na zawołanie swoje zielone oczy i teraz wydawał mi się bliżej. Złapał mnie pod brodę i zaczął całować. Włożyłam mu rękę pod koszulkę i zaczęłam dotykać tak dobrze mi znany tors. Jezu, jak ja za nim tęskniłam. Przycisnął mnie mocniej do siebie; po chwili oderwał się lekko zdyszany, ale złapałam go za głowę i zaczęłam znowu całować. Chciałam to przerwać ale nie mogłam. Co się ze mną dzieje do cholery. Oderwałam się od niego i jak oparzona wybiegłam z pokoju. Po chwili leżałam na łóżku cicho szlochając pod kołdrą.

- Nik, co się stało? – spytała się Paula odchylając lekko moja kołdrę.

- Nic. Chwila słabości. – wstałam i przebrałam się w piżamę.

- Ej obudź się. Zaraz masz trening – usłyszałam moją współlokatorkę, która ciągnęła mnie za stopę.

Zwlekłam się z łóżka i przebrałam w dresy. Nie byłam głodna więc zeszłam od razu na salę. Nawet nie miałam czasu żeby coś zjeść.

- Ja pierdole – otworzyłam drzwi i zobaczyłam całą grupę. Chciałam wyjść, ale zawołał mnie trener. Zresztą to był mój pomysł. Poszłam na trybuny do Łukasza i oparłam się o niego.

- Nikola wpadła na genialny pomysł. A mianowicie żebym was trochę potrenował – powiedział zadowolony Andrea. -  Od dzisiaj zwiększymy wasze zajęcia, ale to nie oznacza że będziecie tu ciągle siedzieć. Będziecie mieć czas na odstresowanie się i czas wolny. Trening nie polega na tym żeby ciągle uczyć was tego samego. To jest również nauka jak sobie radzić z samym sobą, przede wszystkim ze swoją psychiką. Zaufanie – to jest podstawa moi kochani. Bez tego nie ma wiary w drugą osobą. A teraz zejdźcie i chłopcy przeprowadzą rozgrzewkę.

Zeszłam ze wszystkimi; wiedziałam czego się spodziewać bo już kilka razy to przechodziłam. Jako jedyna z dziewczyn ustawiłam się w pozycji, od której zaczynali panowie. Całość prowadził Możdżon (najbardziej rozgarnięty z nich wszystkich) i po pół godzinie dziewczyny były trochę zmęczone. Nareszcie na naszych koszulkach było widać pot i wysiłek. Podzieliliśmy się na dwie grupy i potem na drużyny. Wylądowałam standardowo z Igłą, Ziomkiem, Olką, Bartmanem i Karoliną.

- Jezu, najgorsza drużyna jaka mogła mi się przytrafić – zaśmiałam się.

- Tylko z nami masz szanse wygrać – powiedział Ziomek przeczesując włosy dłonią.

- Taa, co do tego już nie jestem pewna.

No i graliśmy; kilka dziewczyn w trakcie wymiękło, ale ja i kilka innych świetnie się bawiło grając z nimi.

- Na dzisiaj koniec – zagwizdał Andrea po trzech godzinach morderczego treningu. Runęłam jak długa na parkiet.

- Nikola – usłyszałam Zibiego obok.

- No?

- Przepraszam cię. Za to w nocy; chyba mnie poniosło.

- Zbyszek, oboje nas poniosło. Dobra, koniec tematu. Jakie plany na dzisiaj?

- Idziemy na miasto – przysiadł się do nas Winiar.

- Tak samo jak wczoraj?

- Nie, dzisiaj mamy misję do wypełnienia. Idziemy do domu dziecka.

- No to powodzenia.

- Idziesz z nami. Wszyscy idą.

- No to świetnie – uśmiechnęłam się sztucznie. – O której?

- Za godzinę przed hotelem. Strój oficjalny czyli reprezentacyjny – wyszczerzył się.

- Super. To za godzinę się zobaczymy.

Wstałam i pobiegłam do swojego pokoju, gdzie Paula siedziała z laptopem na kolanach. Wpadłam szybko do łazienki i się wykąpałam; przeciągnęłam lekko oczy tuszem i wyszłam z pokoju.

- Co ty tutaj robisz? – stanęłam jak wryta na widok Igły.

- Sprawy zawodowe – puścił oczko do Pauliny.

Kilka minut później razem kierowaliśmy się do wyjścia.
-------------------------------------------
taki mały epizodek z Bartmanem. a co ;)
pozdrawiam :*