ROZDZIAŁ 7

Weszłam na portal społecznościowy: dwie nowe wiadomości i jedno zaproszenie do znajomych.

- Pit, masz facebooka? – spytałam brata.

- No mam. To ty mnie w znajomych nie masz?

- Myślałam, że to fanki założyły twoje konto. To już wiem jak on mnie znalazł.

- Kto? – spytał z ciekawością Piotrek podchodząc do mojego laptopa.

- Bartman oczywiście. O, jest dostępny.

- Napiszesz do niego?

- Nie chyba nie. Zresztą po co.

- Oj siostra siostra. – wrócił do oglądania tv.

- No co? Jak to by wyglądało gdybym z nim była. Zresztą nie pozwoliłbyś na to – zaśmiałam się na samą myśl o tym.

- Zibi wydaje się spoko kolesiem. Ale nie dałbym cię skrzywdzić.

Usłyszałam dźwięk nadchodzącej wiadomości.

- Kiedy zmienisz ten dzwonek w końcu. Ile ty masz lat by coś takiego grało w twoim telefonie.

- O co ci chodzi. To jest klasyka. – odebrałam z zaskoczeniem smsa: 

„Cześć. Co robicie? Z.” – ty, Piotrek tylko nie mów mi że dałeś jemu mój numer telefonu.

- No pewnie że nie. A co, napisał do ciebie?

- Poczekaj, dzwoni. Halo?

-…

- Siedzimy w domu. Nie, tata już pojechał.

-…

- Spytam się go. Zbyszek się pyta czy wpadamy do niego na imprezę. Chłopaki przyjechali.

- O kurde. Bełchatów przyjechał. Dobra, powiedz że zaraz będziemy.

- Okej, Piotrek się zgadza. Niedługo będziemy.

Rozłączyłam się. Spojrzałam pytająco na Piotrka. – Jakie chłopaki?

- Z Bełchatowa. Pojutrze gramy z nimi mecz. Chodź, poznasz Winiara i Wlazłego.

- Że kogo?

- No nie mów ze ich nie znasz.

- Yy nie. Nic to kompletnie mi nie mówi.

- Dziewczyno, miliony fanek dałoby się pokroić by ich zobaczyć, a co dopiero pogadać z nimi. Nawet nie wiesz ile masz szczęścia.

- Dobra przekonajmy się, czy są tego warci.

W 15 minut dojechaliśmy do okazałej posiadłości Bartmana. Jego mieszkanie było sporo większe od tego, w którym mieszkał Piotrek. W pomieszczeniu było pełno facetów, którzy akurat śmiali się pewnie z żartu opowiedzianego przez jednego z nich.

- Piotrek, masz dziewczynę? No w końcu. To kiedy ślub, dzieci? Mogę być świadkiem? – spytał wysoki brunet o niebieskich oczach.

- Michał, głąbie, to jest moja siostra.

- Nikola, dziewczyno jak ty wyrosłaś. Z wiekiem coraz ładniejsza. Pamiętasz mnie?

- Eee nie. W ogóle skąd wy mnie tak wszyscy znacie?

- No cóż, Piotrek nam dużo o tobie opowiadał. Raz czy dwa cię widzieliśmy. Wtedy nie za bardzo zachwycałaś. 

- Dzięki. - trzy lata temu byłam jeszcze bardzo brzydkim kaczątkiem. Pryszcze i te sprawy. To były najgorsze lata w moim życiu.

- Witam ponownie Nowakowski. – Zibi podał rękę Piotrkowi, natomiast mnie pocałował w policzek, co wywołało nie małe zaskoczenie. – No to możemy otwierać to co panowie przynieśli.

- Może lepiej uważajmy. Pewnie dolali czegoś żebyśmy się rozchorowali. – powiedział Igła z uśmiechem.

- Mariusz, ty jako pierwszy próbujesz. – powiedział gospodarz nalewając do kieliszków wódkę.

- Pierwsze najlepsze. – wychylił kieliszek na raz nawet się przy tym nie krzywiąc. – Jak widać żyje.

- No to pijemy panowie, i pani, za wygrany mecz. – powiedział Daniel.

- Pokonamy was 3:0. Na zdrowie. – usłyszałam głos nade mną po czym poczułam, że miejsce obok mnie zostało zajęte. Zibi oczywiście. – A ty nie pijesz?

- Ktoś musi do domu brata odwieść. – powiedziałam spoglądając na niego.

- Możecie spać tutaj. Pomieścimy się wszyscy. – spojrzałam pytająco na Piotrka.

- Jasne. Czemu nie. Tylko wiesz, łapy z dala od mojej siostry. – mimo poważnego tonu Piotrka, wszyscy obecni panowie głośno się zaśmiali.

- Zobaczymy co da się zrobić. – odpowiedział Zbyszek nalewając kolejną rundę. – To teraz pijemy za jedyną kobietę w tym towarzystwie, za Nikole.

- Zdrowie – usłyszałam swój własny głos.

Pierwszy kieliszek zawsze był dla mnie najgorszy. Bez popity nie mogło się obejść. 

- Przepraszam panowie, ale ja muszę do łazienki. – wstałam by iść za potrzebą.

- Co, po jednym, cię wzięło? – spytał zaskoczony Kosa.

- Nie, po prostu mam potrzebę. – odpowiedziałam szczerząc zęby. Zaraz wrócę. Em, Zibi gdzie tu jest toaleta?

- Zaprowadzę cię.