ROZDZIAŁ 22

Byłam w czarnej otchłani. Słyszałam i czułam jak Zbyszek uderza mnie po twarzy żeby mnie obudzić, ale nie mogłam nic zrobić.

- Zróbcie coś do cholery. Ona umiera!

- Zbyszek, ja nie umrę – chciałam mu powiedzieć, ale nie mogłam. Przecież wiedziałam co się ze mną dzieje, więc czemu nie mogłam otworzyć tych cholernych oczu!

 - Nikola spokojnie. – odwróciłam się. Za mną stała mama Zibiego. – to tylko chwilowe. Zaraz się obudzisz.

Dopiero teraz zauważyłam, że stoję obok tej całej sceny.

- Co się dzieje? Dlaczego nie mogę się obudzić?

- Chciałam z tobą chwile porozmawiać. Chciałam cię poznać.

- Pani jest duchem. To jest jakiś kolejny głupi sen.

- Nie, Nikola. To nie sen. Takie rzeczy się zdarzają. Ale widzę, że na razie nie jesteś przekonana do mnie. Wrócę, gdy będziesz gotowa. Pozdrów Maje i Zbyszka. – znowu pocałowała mnie w czoło i poszła.

Chwile później byłam znowu w swoim ciele i się obudziłam. Zakrztusiłam się. Zbyszek szybko mnie posadził żebym się nie zadławiła. Nie czułam już bólu.

- Przestraszyłaś nas. – powiedział Zibi. W jego oczach zauważyłam łzy.

- Kochanie nie płacz. – położyłam dłoń na jego policzku. – macie pozdrowienia od swojej mamy.

- O czym ty mówisz?  - spytał zaskoczony.

- Opowiem ci później. Czy już wiecie od czego były te bóle?

- Niestety nie możemy tego stwierdzić.

Ja chyba już wiedziałam od czego.

- Możemy już wracać do mojej sali?

- Tak.

Zbyszek zawiózł mnie na wózku. Byłam coraz słabsza. Posadził mnie na łóżku i usiadł naprzeciwko mnie.

- Zawołaj Maje.

Po kilku minutach wrócili razem.

- Co jest? – spytała.

- Muszę wam coś powiedzieć. Wasza mama mi się przyśniła.

Spojrzeli na mnie zaskoczeni.

- Macie pozdrowienia od niej – uśmiechnęłam się do nich słabo. – Wydaje mi się, że te bóle brzucha były wywołane przez nią, żebym zemdlała. Nie wiem jak to możliwe, ale stało się.

Opowiedziałam im co mi powiedziała. Postanowiłam jednak ominąć sen z Mają. Jeśli to miała być przepowiednia, niech się dzieje w swoim tempie. Gdy skończyłam, nie odezwali się ani słowem.

- No, to już znacie całą historię. Czy możecie się w końcu odezwać?

- Tak tak. Po prostu jesteśmy w szoku. Ale nie rozmawiajmy o tym więcej.

Maja sobie poszła, natomiast Zbyszek został ze mną.

Rano musiał jechać na trening. Mama przyjechała zaraz po tym jak Bartman wyszedł.

- Musiałam babcie uspokoić. Jak się czujesz? – przywitała się ze mną. Przy okazji przywiozła mi mnóstwo jedzenia od babci. Ciekawe kiedy ja to zjem.

- Magda, ja tego wszystkie nie dam rady pochłonąć. Zawieź do Zbyszka albo sobie do domu weź. Wiesz, że ja tyle nie jem.

- Dobrze, później o tym porozmawiamy. Jutro dostanę wyniki czy mogę być twoim dawcą. Tata się do ciebie odzywał?

- Tak. Jest w delegacji. Przyjedzie najszybciej będzie mógł. O akurat dzwoni. Cześć tato?

-…

- 23

-…

- Okej, czekam. – rozłączyłam się. Zaraz tu będzie.

5 minut później wszedł do sali. Niósł małą walizkę. Pewnie przyjechał prosto z lotniska.

- Nikola, dziecko. Przepraszam, że tak późno. – przywitał się ze mną. – Witaj Magda.

- Tato, rozumiem. Taką masz pracę. Spokojnie.

- Co ci powiedział lekarz?

- Że mam białaczkę, szukają dawcy szpiku. Im szybciej się znajdzie tym lepiej. Ty też możesz oddać.

- Zaraz pójdę do pielęgniarki. A jak się czujesz?

- Trochę słabo. – skrzywiłam się. – Nie wiem jak długo tu jeszcze zostanę.

W tej samej chwili do sali wszedł Zbyszek.

- A ty co tutaj robisz? – spytałam zdziwiona.

- Trener mnie zwolnił. Powiedział, że jestem do niczego i że mam jechać do ciebie. Witam – przywitał się z moją mamą i tatą.

- A Maja?

- Robi plakaty i ogłoszenia w internecie. Zgłosiło się już sporo osób, żeby oddać dla ciebie szpik.

- To świetnie - odpowiedziałam uradowana – może szybciej będę miała przeszczep.

- Mamy taką nadzieję.

Tata wyszedł na korytarz. Ja zostałam ze Zbyszkiem i mamą.

***

3 miesiące później dostałam szpik. Nie wiedziałam kim jest ta osoba, ale chciałam podziękować jej z całego serca. W ciągu tych miesięcy wypadły mi prawie wszystkie włosy, schudłam, dwa razy przyśniła mi się mama Bartmana, Piotrek i Agata zaręczyli się (chcieli żebym przy tym była, więc razem ze Zbyszkiem oglądaliśmy ich przez skype. Oczywiście na końcu płakałam razem z Agatą), dziewczyny dawały sobie świetnie radę i weszły do I ligi, Sovia zdobyła Puchar Polski, moje pierwsze święta i sylwestra ze Zbyszkiem spędziliśmy w szpitalu. W sylwestra przyszła Sovia z szampanem, ale pielęgniarki nie chciały ich wpuścić. W końcu jakoś udało im się je przekonać, i Nowy Rok rozpoczęłam z całą siatkarską rodziną. O dziwo w sali zmieściło się około 30 osób. Pielęgniarki wytrzymały do 2, po czym ostentacyjnie ich wygoniły.

Dwa tygodnie spędziłam na obserwacji, po czym byłam już w domu. Na kontrole miałam jeździć na początku co tydzień, potem coraz rzadziej. Czułam już się w miarę dobrze. Umówiliśmy się z Zibim, że nadal będziemy mieszkać oddzielnie. Mieszkanie razem nie miało sensu bo on i tak był albo na wyjeździe albo na treningu. Ja już nie mogłam się doczekać kiedy wrócę na halę. Chciałam znowu poczuć zapach sali, usłyszeć dźwięk odbijanej piłki i poczuć wolność przy ataku.

- O czym myślisz? – spytał Zbyszek.

- O powrocie na hale. Długo jeszcze sobie o tym pomarzę.

Gdy się spytałam o czas po jakim mogę wrócić na sale, powiedział że do dwóch miesięcy jeśli wszystko będzie szło dobrze.

W domu zastałam całą Sovie, dziewczyny z mojej drużyny, mamę, tatę, Kingę, a nawet Mandy i Igę. Stałam tak i się patrzyłam. Nie wiedziałam co robić.

- Nikola chyba zaniemówiła – powiedział Igła. Zauważyłam, że kręci to wszystko kamerą.

- Tak – powiedziałam patrząc na nią – na wstępie chciałam podziękować za to że tak mężnie przy mnie trwaliście. Pomogliście mi niezmiernie w tym trudnym czasie. Mamo, tato dziękuje wam, że mimo swoich obowiązków znaleźliście dla mnie czas. Majo, Zbyszku wam chyba dziękuje najbardziej. Wasza mama miała racje – uśmiechnęłam się do nich. Reszta nie miała pojęcia o czym gadamy. – No to koniec bo zaraz się rozpłacze. Dziękuję wszystkim jeszcze raz. – zabrzmiały gromkie brawa. Ukłoniłam się przed nimi ze śmiechem – Igła skończ już to kręcić.

- O nie. Teraz gwiazda wieczoru – w tym samym momencie tłum się rozstąpił. Za nimi stał wielki tort. Pisząc wielki mam na myśli naprawdę wielki. Spokojnie sięgałby Możdżonowi do ramion.

- Co to jest? – spytałam podchodząc do niego.

- Tort. A nie widać? – odpowiedział uśmiechnięty Igła.

- Nie no widać widać. Taki duży trochę.

- Żeby dla każdego starczyło.

Kosa wziął nóż i zaczął kroić. Wszyscy patrzyli na niego dość dziwnie.

- No co. Kiedyś dorabiałem jako kelner. Poza tym to nic trudnego.

Dostałam chyba największy kawałek, ale nic nie powiedziałam, ponieważ i tak musiałam trochę przytyć. Co prawda teraz byłabym bardziej lekka w powietrzu, ale nie chciałam wyglądać jak anorektyczka.

Goście posiedzieli trochę po czym został tylko Zbyszek, Majka i Kosa. Popatrzyłam zdziwiona na Zbyszka.

- No tak oficjalnie chcemy wam powiedzieć, że jesteśmy razem.

- Wiedziałam. – zaczęłam się śmiać jak wariatka. Tym razem to oni patrzyli na mnie dziwnie.

- Co jest? Co w tym śmiesznego? – spytał Kosa.

- Okej, to teraz wam już mogę powiedzieć dalszą część. Pamiętacie jak kilka miesięcy temu powiedziałam wam, że śniła mi się wasza mama? – spojrzałam na Zbyszka i Maje. Ci pokiwali głowami. Kosa siedział trochę zdziwiony. – no więc śniło mi się, że byłaś w 5. miesiącu ciąży, obok ciebie siedział Kosa, a mama głaskała cie po brzuchu.

- Czemu mi tego wszystkiego wcześniej nie powiedziałaś? – spytała Maja.

- Chciałam żeby akcja rozwinęła się sama, a nie żebyś coś robiła bo mi tak się przyśniło i tam była twoja mama. Nie złość się.

- Ja się wcale nie złoszczę – wzięła kilka głębokich oddechów, a Bartman wybuchnął śmiechem.

- Dobra ja idę spać. Muszę teraz dużo odpoczywać – skrzywiłam się na samą myśl. Pożegnałam się z nimi i poszłam na górę. Chwile później przyszedł też Zbyszek.

- Nareszcie sami w swoim domu i w swoim wygodnym dużym łóżku – rozciągnęłam się na nam wygodnie.

- To co robimy? – pytał Zbyszek kładąc się obok mnie.

- Przychodzi mi tylko jedna propozycja na myśl. – nachyliłam się nad nim i zaczęłam całować. Powoli rozpinałam jego koszule.

- Jesteś tego pewna? Ja mogę poczekać. Ważne żebyś ty czuła się dobrze.

- Czekałam prawie cztery miesiące. Więcej nie wytrzymam.

Ponownie zaczęłam go całować. Jego koszula wraz ze spodniami wylądowały na podłodze. Ja miałam na sobie dres, który z prędkością światła znalazł się obok rzeczy Zbyszka. Oboje byliśmy spragnieni siebie. Tak samo jak po wcześniejszej rozłące, tak i teraz odkrywaliśmy siebie na nowo.

Gdy oboje doszliśmy, padłam zmęczona na łóżku. Nie byłam już w tak dobrej kondycji jak dawniej. Zbyszek położył głowę na moim brzuchu i złapał moją dłoń w swoją. Po chwili zasnęłam. 

Obudziłam się w nocy ponieważ było mi zimno. Ubrałam się w piżamę i weszłam znowu pod kołdrę. Zibi odwrócił się do mnie i przytulił.

- Kocham cię – wymamrotał przez sen i przytulił mnie mocniej.

Następnego dnia wstałam przed nim. Nie mogłam dłużej spać, więc wstałam i zrobiłam mu śniadanie. Gdy parzyłam kawę, usłyszałam z sypialni:

- Nikola? – krzyknął przerażony Bartman.

- Jestem w kuchni. Chodź na śniadanie.

Wpadł szybko do kuchni. Na mój widok odetchnął z ulgą.

- Już myślałem, że coś ci się stało.

- Spokojnie. Czuje się dobrze. Lepiej siadaj i jedz bo zaraz się spóźnisz na trening.

Miał godzinę, ale jeszcze nie brał prysznica i się nie ubrał. Usiadłam przy nim i w ciszy jedliśmy jajecznice.

- O której wracasz? – spytałam.

- O 15 kończę. Jak chcesz to mogę zostać.

- Nawet tak nie żartuj. Pójdę spać. A ty możesz spokojnie iść na trening. Pozdrów chłopaków.

- Dobrze. Będę najszybciej jak to tylko możliwe.

Poszedł się ubrać, ja posprzątałam po śniadaniu i poszłam się położyć. Zbyszek pocałował mnie w czoło po czym wyszedł.

Gdy wrócił z treningu, dopiero wstałam. I tak nie miałam co robić.

Przez kilka następnych dni głównie spałam. 

Dopiero po dwóch tygodniach od wyjścia ze szpitala zaczęłam normalnie funkcjonować. Strasznie mi się nudziło w domu, więc jeździłam na hale. Obserwowałam trening Sovii jak i mojej drużyny. Nie mogłam się doczekać kiedy w końcu wyjdę na parkiet. 


-------------------------------------------
zawsze chciałam napisać coś fantasy, więc wybaczcie za ten początek :D miłego czytania:)