ROZDZIAŁ 45

- Oh bidulka – powiedziała Paulina tuląc ją do siebie, po czym walnęła mocno z liścia, a ta natychmiast się ocknęła.

- Dziękuję ci bardzo kochana za tego policzka. – Susan wyszła z szoku i spojrzała na nas. – To chyba oczywiste że tak.

Podeszłam do niej i mocno przytuliłam.

- Ale wiedz, że jeśli ją skrzywdzisz, to sama się postaram żeby twój seksowny tyłeczek ucierpiał. – powiedziała poważnie. Spojrzałam na nią i zaczęłam się śmiać.

- Dobra, to teraz Kuba. – wzięłam telefon i zadzwoniłam do niego. Podał mi adres i po kilku minutach byliśmy u Jaroszów.

- Wchodźcie – powiedziała Agnieszka otwierając drzwi.

- Co was do nas sprowadza? – spytał Kuba. Dał mi całusa w policzek, a z Victorem uścisnął dłonie.

- Przyszliśmy prosić, abyś został naszym świadkiem na ślubie – powiedział Victor.

Chwila zaskoczenia. 

- Dziękuje. I tak, oczywiście zostanę – uśmiechnął się szeroko. Podaliśmy im szczegóły i po wypiciu kawy skierowaliśmy się do domu. Odwiozłam Victora i pojechałam do siebie.

- Majka do ciebie dzwoniła – powiedziała od progu Paulina.

Wzięłam telefon i oddzwoniłam.

- Cześć, co tam? – spytałam zdejmując buty.

-…

- Oh. To w końcu się zdecydowałaś – zaczęłam się śmiać. Paulina dumnie mi towarzyszyła.

- Jasne. A kto świadkami jak można wiedzieć?

-…

- Ja? No dziękuje bardzo.

-…

- Zbyszek. No tak, mogłam się tego spodziewać. Tak tak. To do zobaczenia.

Odłożyłam telefon i głośno westchnęłam.

- Kawy? – spytała Paulina.

- Wolałabym coś mocniejszego, ale jutro mam mecz. Kawa może być. 1 lutego Kosa żeni się z Majką. Mam być świadkową, a Bartman oczywiście świadkiem.

- Jeden kieliszek ci nie zaszkodzi – wyjęła czerwone wino i nalała.

Pogadałyśmy chwilę i poszłam spać. Obudziłam się wcześnie rano. Zjadłam śniadanie i z nudów zaczęłam sprzątać. Mecz miałyśmy o 15. Paulina wstała o 9 i zgrywała mi nowe zdjęcia na komputer.

Czas szybko minął i nim się obejrzałam, a stałam na boisku za linią. Sędzia zagwizdał i moja pierwsza piłka w podstawowym składzie poleciała w górę. Trybuny były zapełnione do ostatniego miejsca. Zauważyłam Kubę z Agnieszką oraz prawie całą męską część Latiny. Czułam, że dzisiaj jest kolejny mój dzień. Wyskakiwałam idealnie do piłki, nawet odbierałam lepiej od naszej libero. Nie odpuszczałam rywalkom do samego końca. Razem z Susan szalałyśmy na ataku. Trener nie mógł wyjść z podziwu po każdej udanej akcji. 

Trudne przeciwniczki zostały pokonane do 15 w każdym secie. Po ostatnim gwizdku dziewczyny rzuciły się na mnie i na Susan. Uwolniłam się od nich i podeszłam do Victora. Ten niespodziewanie dał mi całusa w usta co zapoczątkowało nie małe zamieszanie wśród dziewczyn. 

- Pierwszy raz w historii zdarza się, że MVP meczu zostają dwie zawodniczki. Niestety statuetkę mamy tylko jedną, ale myślę, że dziewczyny się nią podzielą. MVP zostają Nikola Nowakowska i Susan Compton.

Wyszłyśmy obie po statuetkę zadowolone z wygranego meczu. Cieszyłyśmy się jak głupie. 

Zeszłyśmy z boiska do szatni. O dziwo było tam bardzo cicho.

- Kiedy miałaś nam zamiar powiedzieć? – spytała Julia, gdy tylko zamknęłam drzwi.

- O czym? – spytałam, że niby nie wiem o co jej chodzi.

- O tobie i Victorze.

- To nie jest twoja sprawa – odpowiedziałam jadowicie.

- Moja. – stanęła nade mną. Była naprawdę zła.

- Słuchaj, o co ci właściwie chodzi, co? Czepiasz się o to, że Victor woli mnie od ciebie? – wstałam i spojrzałam w jej sfrustrowane oczy.

- Wiesz co, jesteś zwykłą suką. Grasz nie fair. – powiedziała mrużąc oczy. W szatni wszystkie były wpatrzone w naszą stronę, była taka cisza, że nawet słyszałam ich ciche oddechy. Pewnie nigdy bym tego nie zrobiła, ale wkurwiła mnie do granic możliwość.

- Słuchaj ruda małpo – złapałam ją mocno za włosy i pociągnęłam do dołu. – Nikt ci nie dał prawa mnie tak nazywać. A teraz,  pogódź się z faktem, że to JA jestem z NIM, a nie takie wredne, rude coś jak ty. Zrozumiano? Jeszcze jedna taka akcja, a przyrzekam, że wylecisz z tej drużyny. Już moja w tym głowa. – puściłam ją i wzięłam torbę. Susan była zaskoczona moim wybuchem. Ja zresztą trochę też.

 - W to nie wątpię. Pewnie podstawową szóstkę załatwiłaś sobie idąc z nim do łóżka. – stanęłam jakby mnie ktoś właśnie zimną wodą oblał. Odwróciłam się zła, podeszłam do niej i wymierzyłam jej mocnego policzka. Zobaczyłam łzy w jej oczach. W miejscu gdzie uderzyłam, zaczęła się robić czerwona plama.

- Podstawową mam za swoją grę. Victor nie ma z tym nic wspólnego.

Skierowałam się do drzwi i wyszłam. Nie chciałam dłużej być w jednym pomieszczeniu z nią.

- Przesadziłaś – usłyszałam jeszcze głos którejś z dziewczyn, skierowany do Julii.

Wyszłam na zimne powietrze, co mnie trochę otrzeźwiło.

- Nikola, poczekaj – usłyszałam za sobą Susan.

- No co. Przyznaje, poniosło mnie trochę. Ale wkurzyła mnie. Nie miała prawa tak mówić – powiedziałam głośno odwracając się do niej.

- Nie przejmuj się nią – przytuliła mnie mocno. Niespodziewanie w moich oczach pojawiły się łzy i zaczęłam płakać.

- Co się dzieje? – spytał Victor wychodząc z hali. Widział, że płaczę.

- To nic takiego – powiedziałam ocierając szybko łzy. 

Zaprosiłam ich do siebie i pojechaliśmy do domu. Paulina dopiero co wstała, bo gdy nam otwierała, miała na sobie piżamę. Na widok Susan uśmiechnęła się promiennie. Gdy weszliśmy, przytuliła ją mocno i pocałowała w policzek.

- Nik, co się stało? Płakałaś? – spytała marszcząc brwi na mój widok.

- Nie. To nic takiego. Jestem po prostu zmęczona. – zachowałam się bardzo nie kulturalnie i zostawiłam ich samych na dole.

- Co jej jest? – usłyszałam gdy wchodziłam po schodach.

- Takie tam damskie sprawy – odpowiedziała Susan. Rozebrałam się i weszłam pod kołdrę. Było mi zimno, więc wyjęłam z szafy dodatkowy koc. Jutro dostałyśmy dzień wolny, więc wyłączyłam telefon i cała się zakryłam. Na dole słyszałam ich śmiechy. Wstałam i zamknęłam drzwi. Chciałam być teraz sama więc cieszyłam się, że Victor siedzi z nimi. Zaczęłam cicho płakać. Od zmęczenia, płaczu i dzisiejszych emocji rozbolała mnie głowa. Przykryłam się mocniej kołdrą i zasnęłam. 

Obudziłam się w nocy. Było mi strasznie gorąco i nadal bolała mnie głowa. Victor pewnie wrócił do siebie, bo łóżko było puste. Zeszłam na dół. Z salonu dobiegał śmiech. Weszłam po cichu i zobaczyłam, że oglądają komedie. Siedzieli na podłodze i zajadali się chipsami. Wróciłam do kuchni napić się wody. Kuchenny zegarek wskazywał 23. Myślałam, że już zbliża się ranek. Nalałam sobie drugą szklankę i wróciłam do nich.

- Co oglądacie? – spytałam kładąc się na kanapie.

- Paulina włączyła nam „Zróbmy sobie wnuka”. – powiedziała Susan.

- Przecież wy nic z tego nie rozumiecie – stwierdziłam zdziwiona.

- Spójrz na ekran, kochana.

Dopiero teraz zauważyłam na dole napisy. Jezu, chyba pora iść do okulisty. 

Wstałam i rozłożyłam się koło nich. Przytuliłam się do Victora i oglądałam razem z nimi. Pamiętam, że zawsze śmieszył mnie ten film. Szczególnie to pole w samym centrum miasta. Kiedyś wygłupiałyśmy się z dziewczynami z klasy i przechodząc na światłach dziękowałyśmy za zielone. Oczywiście wokół nas musiał być tłum ludzi, bo inaczej nie było by to takie świetne.

- Paula, puśćmy Kevina. – powiedziałam podnosząc się z podłogi. Wpisałam w wyszukiwarkę i po chwili zaczął lecieć nasz świąteczny tradycyjny film. Nie wiem ile razy już go oglądałam, ale za każdym był tak samo śmieszny. 

Potem oglądaliśmy Klątwę, na której zasnęłam. Obudziłam się w łóżku przytulona do pleców Victora. Odwróciłam się do niego pupą i dalej poszłam spać. 

Tak jak w nowym roku, tak i teraz obudziła mnie głośna muzyka. Leżałam sama, a do mojego nosa dochodziły cudowne zapachy. Byłam w znacznie lepszym humorze. Uśmiechnięta zeszłam na dół. Wszyscy w trójkę wychodzili właśnie z kuchni z wielką tacą.

- No to pięknie – powiedziała Susan na mój widok.

- Miało być śniadanie do łóżka, a wyszła klapa. – powiedział Victor z uśmiechem.

Wróciłam szybko do pokoju i wskoczyłam na łóżko. Weszli po chwili, rozłożyli się koło mnie i zaczęliśmy jeść. Do dyspozycji była jajecznica, naleśniki, tosty, mleko z płatkami, kawa i sok. Naprawdę się postarali. 

Gdy wyjedliśmy wszystko, opadłam na łóżko. Czułam, że po raz pierwszy od kilku dni, porządnie się najadłam.

- Jakie plany na dzisiaj? – spytałam podnosząc się z łóżka.

- Jedziemy szukać sukienki dla panny młodej. – uśmiechnęła się szeroko Paulina. O nie. Za kilka dni biorę ślub. Całkowicie o tym zapomniałam. 

Uszykowałyśmy się i pojechałyśmy do sklepów. Oczywiście Victor z nami nie jechał.

Po długich godzinach chodzenia po sklepach już straciłam nadzieję, że znajdę coś odpowiedniego. Nie chciałam takiej typowej białej sukni, bo przecież to był tylko cywilny. Według mnie tylko do kościoła powinno się takie zakładać.

- Ostatni sklep. Dalej już nie chodzę – powiedziałam po pięciu godzinach szukania. Weszłyśmy do sklepu, gdzie były same eleganckie i zapewne bardzo drogie sukienki.

- Dzień dobry, w czym mogę pomóc? – spytała ze sztucznym uśmiechem ekspedientka.

- O nie, wychodzimy – powiedziałam odwracając się na pięcie. Susan chwyciła mnie szybko i mocno przytrzymała.

- Szukamy sukienki ślubnej dla tej pani – odpowiedziała równie sztucznie uśmiechnięta. – oraz jednej dla druhny.

Pani zaczęła szperać po wieszakach i po pięciu minutach podała nam dwie: jedną beżową, jedną granatową. Były śliczne. Wzięłam swoją szybko i poszłam przymierzyć. 

Pasowała jak ulał. Była obcisła, ale nie kurewsko. Ładnie podkreślała moją talię i kości biodrowe. Sięgała do połowy ud, czyli w sam raz. Rękawy były do łokcia; na górze były lekkie diamenciki, które nadawały sukience charakter. Wyszłam do dziewczyn. Paulina na mój widok wzięła głęboki wdech.

- O rzesz. Idealna. Bierzemy bez dwóch zdań. – spojrzałam na cenę. Na szczęście nie była wysoka.

- I jak? – spytała Susan wychodząc w swojej.

- No no. Powinnyśmy częściej nosić sukienki – uśmiechnęłam się. Paulina zrobiła nam kilka zdjęć i z nowymi sukienkami wyszłyśmy ze sklepu.

- To teraz buty – z tym zeszło nam się szybciej.

- Przecież ja się w nich zabije – powiedziałam, gdy Susan podała mi 15 centymetrowe szpilki w kolorze nude. Były na centymetrowej platformie i idealnie pasowały do mojej sukienki, ale prędzej się w nich zabije niż dojdę w nich gdziekolwiek.

- Przymierz chociaż. – nalegała. Co mi szkodzi. Założyłam. Były wysokie, ale były też cholernie wygodne. Przeszłam w nich kilka kroków, nie wywaliłam się, szłam całkiem dobrze.

- Przecież ja w nich wyglądam jak żyrafa – spojrzałam na siebie w lustrze. W nich miałam prawie dwa metry. – Ma pani niższe?

Podała mi takie same tylko 8 centymetrowe.

- Dobra, biorę te. I bez dwóch zdań. Nie chce na własnym ślubie wyglądać jak żyrafa – powiedziałam chowając je z powrotem do pudełka.

Potem poszłyśmy na kawę i obładowane zakupami wróciłyśmy do domu. Przez resztę dnia leżałam z Pauliną i leniłyśmy się na kanapie jedząc lody.

- Trener mnie zabije za te smakołyki – stwierdziłam, jedząc kolejną porcję.

- Stresujesz się? – Paula spojrzała na mnie. Siedziała oparta o moje kolana.

- Nie ma czym.

- Jezu, ja to bym nie wytrzymała z tego stresu.

- Stresowałabyś się przed ślubem z Susan? – oberwałam poduszką.

- Ej.

- No co. Przecież to gołym okiem widać, że między wami iskrzy.

- Tak jak między tobą i Bartmanem – powiedziała cicho, ale nie na tyle żebym nie usłyszała.

- To już jest zamknięty rozdział.

- Ale nadal go kochasz – powiedziała jeszcze ciszej.

- Za dwa dni biorę ślub, z człowiekiem którego również kocham. Zbyszek mnie zranił i nie chce teraz o nim gadać.

- Może powinnaś się jeszcze zastanowić.

- Nie. Koniec tematu. – wyszłam z pokoju. Rzuciłam się na łóżku i włączyłam muzykę, która skutecznie zagłuszyła moje myśli. Zaczęły nachodzić mnie wątpliwości czy dobrze robię. Nawet mama nie wiedziała, że wychodzę za Victora.

Jak zwykle w takich momentach musiałam ochłonąć, więc założyłam dres i poszłam biegać. Musiałam wyładować wszystkie emocje. 

Bieganie okazało się za słabe, więc dodatkowo poszłam na siłownię, gdzie niestety wszystko było zajęte. Wyszłam na sale i zaczęłam znęcać się nad piłkami.

- Myślałem, że dzisiaj macie wolne – leżałam na boisku łapiąc oddech. Kuba usiadł koło mnie.

- No bo tak jest. Nie mogłam wytrzymać w domu.

- Masz wątpliwości – to nie było pytanie.

- Jak widać – uśmiechnęłam się krzywo. Wzięłam znowu piłki i poszłam zagrywać. Kuba siedział cały czas obserwując moje poczynania. 

Nie chciało mi się już tego robić, a miałam nadal dużo energii, więc zaczęłam biegać wokół boiska, potem po trybunach, znowu wokół boiska. Kuba miał z tego niezły ubaw.

- No, teraz czuje się lepiej. – powiedziałam padając na boisko.

- I co wymyśliłaś?

- Kocham Zbyszka i Victora, Zbyszek mnie mocno zranił, wyjdę za Victora, rodzinę poinformuje po fakcie. Najwyżej mnie zabiją. Do zobaczenia pojutrze. – wstałam, pocałowałam go w policzek i wyszłam z hali. 

Do domu wróciłam wolno sobie truchtając. Paulina pewnie była u Susan. Cholera, muszę ją zapytać co z Vanessą. Włączyłam telefon. Dostałam mnóstwo smsów informujących mnie o nieodebranych połączeniach. Wyjęłam z szafy czyste ubrania i poszłam się umyć.
-------------------------------------------
Byłam wczoraj na meczu Sovii z Inżynierami, i powiem wam, że nigdy nie przeżyłam takich emocji :D
a rozdział mam nadzieję, że się podoba :)
pozdrawiam :*