ROZDZIAŁ 63

- Nikola, wstawaj - obudziła mnie Paula następnego dnia. Zwlekłam się z łóżka i chciałam założyć strój na trening, ale przypomniałam sobie, że dzisiaj jedziemy do Katowic po nasze oficjalne stroje. Byłam ciekawa jaki numerek mi przydzielą. Trener nie chciał nic powiedzieć; chciałam grać ze swoją piątką na plecach, ale nie wiem czy nie była już zajęta. Tak więc założyłam dżinsowe szorty, białą bokserkę i czarne sandałki. Rozpuściłam włosy i wyszłam na korytarz. Usłyszałam, że ktoś zagwizdał i się obejrzałam.

- Widzę, że słońce cię mocno przygrzało - odezwałam się do Igły.

- Jak mam takie widoki to tak - klepnął mnie w plecy. Poczekaliśmy na resztę zgrai.

- Cześć - pocałował mnie w usta Zbyszek i objęci zeszliśmy na dół. 

Po szybkim śniadaniu autokarami ruszyliśmy do Katowic. Tym razem jechałam z chłopakami bo Andrea miał niby do mnie jakąś sprawę. Oczywiście o nic nie chodziło, ale chłopaki go ubłagali, żebym z nimi jechała. Co za kombinatorzy. Niestety nie była to przyjemna podróż dla moich uszu bo panowie śpiewali, kalecząc każdą piosenkę, że o fałszu nie wspomnę.

- Wracasz do Latiny? - zapytał mnie Kuba.

- Nie wiem jeszcze. Muszę pogadać z Marco i zrobić coś z domem Victora. Mam tam jeszcze wszystkie swoje rzeczy. Ale chyba wrócę do Rzeszowa.

- No to kolejny sezon spędzimy razem - zaśmiał się.

- Jak to? - spytałam zdziwiona.

- Po odejściu Paula zadzwonili do mnie z propozycją no i przyjąłem.

- No to super. Sovia zyska dwóch nowych atakujących. A jak Aga?

- Dociągnie do końca umowy, a potem poszukamy czegoś tutaj dla niej.

Zakończyliśmy rozmowę i jak pozostali, Kuba zasnął, a ja wtuliłam się w Bartmana, ale nie mogłam spać. Trener cicho gadał z Olkiem, a reszta pochrapywała.

Po kilku godzinach dojechaliśmy wreszcie pod Spodek. Zdziwiło mnie, że tutaj będą rozdawane nam te stroje. Ale cóż. Podeszłam do swojej grupy.

- Ciekawe jaki numer mi przydzielą. - powiedziałam do Anny. - chciałabym piątkę.

- Ten jest już zajęty. Zobaczymy co wymyślą.

Weszłyśmy na hale, gdzie byli już wszyscy prezesi, reporterzy i dużo innych których nie znałam; było też pozajmowanych kilkanaście miejsc na trybunach. Usiedliśmy na krzesełkach i wysłuchiwaliśmy długich, nudnych przemów prezesów.

- Zaraz usnę - powiedział Guma, co wywołało taki atak śmiechu, że nie mogliśmy się powstrzymać. Prezes wygłaszał anegdotkę i myślał, że to z tego dowcipu. Jasne.

- Igła, nagrałeś to? Pozdrawiam pana prezesa - rzucił Paweł.

- Zagumny, to nie samolot - klepnął się w czoło Kurek.

- Ale i tak pozdrawiam.

- Teraz po kolei trenerzy będą wyczytywać nazwiska i wręczać oficjalne stroje. Potem proszę zapozować w tę stronę do oficjalnego zdjęcia.

- To jest wybieg czy wręczenie strojów - powiedział Dzik przecierając swoje okulary. Zaczęli wywoływać po kolei; minęła piątka, szósta, siódemka, ósemka.

- Tu się zastanawialiśmy komu dać 9 - spojrzał na Andree. - Wola walki, ambicje, umiejętności, pozycja: wszystko jednogłośnie wskazało na Nikole Nowakowską- Jones.

Spojrzałam zaskoczona na niego, uśmiechnęłam się do Bartmana i wstałam. Podeszłam do pana Piotra, założyłam koszulkę i zapozowałam. Potem ją zdjęłam i nasz fotograf (czytaj Paula) zrobiła mi kolejne zdjęcie. Usłyszałam lekkie buczenie z trybun gdy pocałowałam Zbyszka i usiadłam. No tak; jestem znienawidzona za to że znowu jesteśmy razem. Potem wszyscy poszliśmy się przebrać i robili oficjalne zdjęcia obu reprezentacji. Rozśmieszana przez Igłę i resztę ciołków, pewnie wyszłam jak idiotka. Chciałam odwdzięczyć im się tym samym, ale zachowali kamienne twarze, i o dziwo tylko Guma i Ziomek mieli uśmiech.

- No to show zakończone - powiedział Kurek.

- Macie trzy godziny wolnego - podszedł do nas trener. Ucieszyliśmy się niesamowicie, że dają nam dzień wolny. 

Możdżon i Anna poszli na konferencje, a my ruszyliśmy na miasto. Igła niezwykle upodobał sobie kręcenie mnie i Zbyszka, bo jak to określił: byliśmy tacy słodcy i on tak lubił wkurzać kibicki, i że tak mnie kocha, że zamieści jeszcze dzisiaj ten filmik w internecie. A i że jesteśmy jedyną siatkarską parą jaką zna i musi to uwiecznić. Daliśmy mu tę radość i Zbyszek chętnie pozował. Ja przy nim stawałam się coraz bardziej pewna siebie i nie dałam się Krzysiowi, o nie! Znowu poczułam czym jest ich wyjście na miasto. Nie żebym coś miała do tego, nie wcale; nawet już mnie poznawali, tylko nie wiedziałam bardziej jako kogo: czy wdowę po Victorze, siatkarkę Latiny, byłą i znowu obecną narzeczoną Bartmana czy wreszcie reprezentantkę w piłce siatkowej kobiet na mistrzostwa świata. Może się dowiem jutro o tym z gazety albo portalu?

- O czym tak myślisz? - szepnął mi do ucha Zibi.

- Zastanawiam się jako kogo oni mnie poznają.

- I na co stawiasz? - objął mnie mocniej w pasie.

- Mam cztery opcję; ale dowiem się jutro tego zapewne z mediów albo prasy. Nie psujmy sobie humoru - pocałowałam go w policzek.

- Gorzko gorzko - zaśpiewał Igła. Spojrzeliśmy się na niego. Mrugnęłam porozumiewawczo do Zibiego i ten stanął, złapał mnie pod brodę i delikatnie pocałował. Chciał Krzysiu przedstawienia to będzie miał. Złapał go za kark i z całym zapałem oddałam pocałunek. Tamci zaczęli buczeć jak małe dzieci. Oderwałam się od niego i uśmiechnęłam się szeroko do kamery.

- Pozdrawiamy - powiedzieliśmy jednocześnie z Bartmanem.

- Ej dobra to było chamskie - zaśmiał się Igła gdy wyłączył już kamerę.

- Jak to wrzucisz to dopiero ją zjadą - klepnął go w ramię Wrona.

- A se wrzucaj.  Jakoś przeżyje - złapałam Zbyszka za rękę i szliśmy dalej.

- Mam pomysł - odezwał się nagle Igła. - ty masz tutaj koleżankę no nie?

- No w Mysłowicach. A co, chcesz tam jechać?

- No w sumie o to mi chodziło. Taki mały suprajsik.

Zadzwoniłam do niej i na szczęście nie byli z Łukaszem w żadnej trasie koncertowej. Wciąż miałam w głowie ten koncert ich z Happysadem. Ruszyliśmy na transport do Myslo.

- To Powaga? - spytał mnie Winiar gdy zobaczył Wojtka.

- Chyba tak. Cześć - podeszłam się do niego przywitać.

- A Nikola, dawno cię tutaj nie było. Już miałem się Marty pytać co się stało, no ale widziałem cię jak grasz. Świetnie, że ci się udało. Co was tutaj wszystkich sprowadza? - przywitał się z chłopakami.

- Dzięki. Sprawy zawodowe i stare śmieci w moim przypadku - zaśmiałam się. Pogadaliśmy jeszcze chwile i Wojtek musiał jechać do studia. Weszliśmy cicho po schodach i zapukałam do drzwi, a tamci się schowali.

- Cześć - rzuciła mi się w ramiona Marta, gdy otworzyła drzwi. - Wejdź.

- A my? - wyłonił się Krzysiu i reszta. Znowu opadła jej szczęka jak wtedy gdy pierwszy raz ich spotkała.

- No mnie zaskoczyliśmy. Zapraszam wszystkich.

Z kuchni wyłonił się Łukasz i po chwili Winiar go porwał i zaczęli rozmawiać. Po godzinie siedzenia, zebraliśmy się w drogę powrotną. Ze Spodka jechałam już w autokarze dziewczyn i niesamowicie się wynudziłam. Nie mogłam znaleźć z nimi wspólnego języka; może coś było ze mną nie tak, że z kolejną drużyną była taka dupa. Dobrze, że na boisku szło nam super i nawet trener był zachwycony naszą grą. Obawiałam się jednak, że Igła wygra. O wilku mowa.

- Cześć co robisz? - zapytał.

- Krzysiu, tak bardzo podoba ci się nowy strój, że rzucił ci się na głowę i dlatego do mnie dzwonisz? - zaczęłam się śmiać bo właśnie wyjrzałam przez okno, gdzie robili przez szybę głupie miny.

- Stęskniliśmy się za tobą - usłyszałam głos Ziomka w tle.

- No ile to już minęło? Ze dwa lata, nie? - oparłam się o szybę i wyciągnęłam nogi na siedzeniu, żeby ich nie widzieć bo już mnie bolał brzuch z tego śmiechu.

- Bartman się pyta czy wpadasz na małą imprezkę - powiedział cichutko, żeby Andrea nie usłyszał.

- Taa.

- Zgodziła się - przekazał uradowany Dziku. Co te mamuty znowu kombinują.

- Tęsknisz za nami? - ciągnął dalej temat Igła.

- Jak cholera. Tak bardzo, że zaraz wyskoczę z autokaru - zaczęłam się znowu śmiać słysząc ich reakcję.

- No to do później - i się rozłączył. Zobaczyłam, że teraz dzwoni Bartman.

- Co, Krzysiowi kasa się na koncie skończyła?

- Nie. Chciałem powiedzieć, że cię kocham. - powiedział po prostu i się rozłączył.

- Ja ciebie też - oddzwoniłam i się rozłączyłam. Zadzwoniłam jeszcze do Julki i zasnęłam.

***

Dwa tygodnie szaleńczo szybko zleciały; nim się obejrzeliśmy, a panowie już musieli jechać na mecz otwarcia, który miał się odbyć na Stadionie Narodowym. Wszyscy obśmiewali ten pomysł, ale trener Piotr sam był ciekawy i w ramach chwili wytchnienia mieliśmy wpaść na mecz jako przedstawiciele damskiej siatkówki (czytaj w oficjalnym stroju=dres). Przez ten czas załatwiliśmy też z Bartmanem te sprawy bardziej oficjalne. Na dwa dni trenerzy dali nam wolne, żeby załatwić sprawy klubowe i wybraliśmy się do Rzeszowa. Bardzo brakowało mi tego miejsca; tutaj czułam się jak w domu i idąc ulicą z Zibim nie musiałam się martwić, że podlecą jakieś napalone hotki. Weszliśmy do jego domu i uśmiechnęłam się, że znowu tutaj jestem. Pamiętałam każdy centymetr tego mieszkania, co w nim robiliśmy i tak dalej. Uśmiechnęłam się w duchu na samo wspomnienie. 

- Co jest? - podszedł uśmiechnięty bliżej.

- Tak tylko wspominam. 

- Można wiedzieć co? - objął mnie z tyłu. Staliśmy w jego wielkim lustrze w korytarzu. 

- Słodka tajemnica. - odwróciłam się do niego i objęłam za szyję. Wykorzystał sytuację i zaczął całować; po chwili leżeliśmy już na jego wielkim łóżku zatraceni w gorących pocałunkach i namiętnych uściskach. Nareszcie byliśmy sami, bez podsłuchu w postaci chłopaków, i mogliśmy się w pełni nacieszyć sobą. 

Skuszona cudownym zapachem kawy wstałam rano z łóżka i założyłam Bartmanową koszulkę. Idąc do kuchni, wdychałam cały czas jego zapach.

- Co robisz? - spytał gdy weszłam do kuchni z nosem w jego koszulce.

- Wdycham twój zapach - zaśmiałam się i usiadłam przy blacie. Potem pojechaliśmy do siedziby prezesa, szybka rozmowa z trenerami i znowu byliśmy w składzie. Póki co, nic nie miało wyjść na jaw. Co do adopcji, to dzięki pomocy pani dyrektor zaczęliśmy robić coś w tym kierunku. I tak po dwóch dniach wieczorem wracaliśmy do Spały, a następnego dnia rano wyjazd do Warszawy. 

------------------------------------------------------

wybaczcie za nijakość tego rozdziału, ale pisałam go w złym humorze bo dowiedziałam się, że jeśli Delecta i Sovia przejdą dalej, to zmierzą się razem. Nie wiem jak to pogodzę :(

tymczasem pozdrawiam i zapraszam na czekoladę http://www.thefader.com/2013/02/19/video-the-1975-chocolate/