ROZDZIAŁ 67

- Wiesz, Igła bardzo mnie zaskoczył tym filmikiem - powiedziałam cicho do Zbyszka. Leżeliśmy z Julką na łóżku, mała już spała.

- Nic mi nawet nie powiedział co kombinuje. Reszta o dziwo też się nie wygadała.

- Chciałabym żeby był on puszczony na naszym weselu - powiedziałam nieśmiało. Bartman zaczął się śmiać.

- No co.

- Nic nic. Myślę, że Krzysiu już o tym pomyślał. Swoją drogą on naprawdę planuje straszne rzeczy.

- O ile do niego dojdzie. Popatrz, nasz ślub, a ten za wszystko się zabrał.

- On nam przecież tego nie przepuści. Zresztą ja chyba chce tego wielkiego wesela.

- Dobra, to ja też ci się przyznam, że się powoli łamię. Jak patrzę jaką radość przychodzi mu myślenie o tym, to nawet jak nie wygramy to weźmiemy, ok?

- Stoi. Ale na razie nic im nie mówmy. Kocham cię Nikola.

- Ja ciebie też kocham. A teraz spać bo jutro kolejny mecz - pocałowałam go w usta i wtuliłam się w niego z Julką po środku.

***

Kilka następnych dni, tygodni to była istna męczarnia. Mimo, że Zbyszek z Julką ciągle byli ze mną, to miałam bardzo mało czasu by chociaż na chwilę z nimi porozmawiać. Poranne treningi, potem krótki odpoczynek, znowu trening, wieczorne zebranie na temat opracowania taktyki i rozpracowania przeciwników. W rzeczywistości wracałam do pokoju i zmęczona kładłam się od razu spać. Nie wiedziałam że to będzie tak ciężko.

- Proszę państwa, oto historyczny moment. Nasze złotka wygrywają półfinał - usłyszałam po raz setny głos komentatora.

- Możesz wziąć na coś innego? - spytałam Bartmana.

- Taki piękny mecz - westchnął.

- Owszem, ale są jakieś granice.

Wczoraj wygrałyśmy, a dzisiaj Zbyszek ciągle puszczał mi ten moment. A dlaczego? Bo właśnie w tym momencie wbiega na boisko i ze mną na rękach zaczyna się obracać w około. Kamerzysta i komentator wybrali naprawdę zły moment do sklepienia tych dwóch rzeczy.

- Wujek weź na wiadomości.

- Jak sobie panienka życzy.

- O nie - schowałam twarz w poduszkę gdy znowu ukazała się ta sama scena. Tamci oczywiście zaczęli się ze mnie śmiać.

- Dobra, koniec tego dobrego. Idziemy spać - ja wyrodna prawie matka i prawie żona, wyłączyłam im telewizor i odwróciłam się do nich plecami. Poczułam po chwili jak oboje obejmują mnie od tyłu i odwróciłam się z powrotem. Chwile później już spałam.

- Trafił nam się trudny przeciwnik. Amerykanki to nie byle co. Ale nie spinajmy się. Łapcie luz - zaśmiał się pan Piotr. Jego taktyki wydawały mi się dziwne, ale były cholernie skuteczne. 

Wyszłam na boisko w świetnym humorze. Pomachałam do kibiców z Polski i do chłopaków.

- Wiedziałam, że kiedyś to się stanie - powiedziała Susan.

- Nie smutaj, kochana. Taki jest sport. Daj z siebie wszystko, żebym była z ciebie dumna. - stałyśmy na środku boiska i prowadziłyśmy tę dziwną rozmowę.

- Spotkamy się po meczu jak coś. Trzymam za ciebie kciuki.

- Co to za pogaduszki z rywalkami, co? - zaśmiała się pani kapitan.

- Nie lubię grać przeciwko przyjaciółce.

- Nikt nie lubi. Dasz radę; musisz tylko o tym zapomnieć.

Zaczęłyśmy się rozgrzewać i po kilkunastu minutach sędzia przerwał nasz trening gwizdkiem i zeszłyśmy z boiska.

- Wierzę w was - powiedział do nas trener. Nic więcej nie dodawał. Żadnych uwag co do taktyki, czy do poszczególnych graczek. Nic. Weszłam na boisko i spojrzałam na Susan; podniosła dwie dłonie z mocno ściśniętymi kciukami co mnie odblokowało. Wiedziałam, że to kolejny ciężki mecz, ale również jakaś tam pewnego rodzaju walka między nią a mną.

- Nikola, spuść trochę z tonu. Bark cię znowu rozboli.

- Nie, to jest mecz o złoto. Muszę dać z siebie wszystko. Póki nie psuje, nie zmienię tego.

- Mamy przewagę - powiedział trener.

- No i? Sorry, ale ciągle pamiętam mecze gdy drużyna prowadziła 2:0 i potrafiła przegrać 2:3. Nie spoczywam na laurach.

Weszłyśmy znowu na boisko. Prowadziłyśmy 3:1. Wszystkie rozstrzygały się dopiero w końcówkach. Poszłam na koniec boiska na zagrywkę.

Gdy stoisz za tą końcową linią boiska, nie myślisz o niczym innym, poza tym żeby wbić piłkę w boisko. Nie ważne jak to zrobisz, ale masz wbić. Wyciągasz rękę przed siebie, bierzesz głęboki oddech, podrzucasz, wyskakujesz i mocno odbijasz. Piłka albo wlatuje albo nie. Jak tak, to chwała ci za to. Jak nie, to się wszystko komplikuje. Jeśli jesteś mocny psychiczne to zapominasz o swoim błędzie i idziesz dalej. Spojrzała na mnie z rezygnacją. Nikola zaczęła budować swoją psychikę, odkąd dostała powołanie do reprezentacji. Pomagam jej jak tylko się da. Chce, żeby radziła sobie tak świetnie jak ja. Pokazałem, że trzymam za nią kciuki i się uśmiechnęła. Nik miała przepiękny uśmiech: zadziorny i zarazem seksowny. Jej śliczne blond włosy sięgały do pasa; jej piękne zielone oczy pałały mądrością i miłością. Kochałem ją z całego serca odkąd pokazała pazury. Widząc ją pierwszy raz w pociągu bałem się, że już więcej jej nie zobaczę. Ten moment gdy weszła z Piotrkiem na sale, był cudem. Nareszcie spotkałem osobę, która nie kochała mnie za to że jestem siatkarzem, ale za to jaki jestem. A jestem dość ciężką osobą. Według niektórzy gwiazdorze, celebrytuje. Nikola akceptowała moje występy przed kamerami lub udział w mniejszych czy większych imprezach. Potem rozstanie, ślub ze złości z Magdą, rozwód z nią, to wszystko powodowało że miałem lekkie załamanie. Tak ja, Zbigniew Bartman straciłem wiarę w siebie. Kilka bliższych spotkań z Nik, zaczynało odbudowywać tę wiarę. Nie chciałem się wwalać w jej związek z Victorem. Szanowałem ich połączenie, ale moje serce cierpiało. Wiadomość o śmierci Victora załamała wszystkich. Widząc rozpacz w jej oczach nie wiedziałem co robić. Na szczęście Krzysiek powiedział mi w jakim iść kierunku. On sobie nie wyobrażał, żebyśmy nie byli razem. Myślę, że ten moment gdy pomagałem jej się uporać po śmierci zaważył o dalszych losach. Mój wyjazd na zgrupowanie za granicę pewnie to pogorszył; chciałem zostać, ale chłopaki mi nie pozwalali. Może to i dobrze, bo nasza mała kochana kruszynka, postawiła sprawę jasno i sprowadziła Nikole na właściwą drogę. Wiadomość, że Nikola powróciła do żywych niesamowicie mnie ucieszyła. Michał jak zwykle musiał się wygadać o zaręczynach, co mnie i Nikole wkurzyło. Od tego czasu zaczęło się między nami psuć. Niestety nie usiedliśmy przy piwie i nie pogadaliśmy jak faceci, tylko dusiliśmy to w sobie. Nie wiem co nas odblokowało. Może Julka która siłą prawie że wyciągnęła ode mnie czemu nie rozmawiam już z Wujkiem Dzikiem? Naprawdę nie wiem, ale doszło do tego że jest tak jak dawniej. Nikola i Julia to w tym momencie osoby które kocham z całego serca. Mała rozwalała system swoimi docinkami do Igły; bałem się co z niej wyrośnie jak dalej będzie z nim przebywać. Szczególnie, że z Sebkiem była w coraz lepszych kontaktach. Siedzieli teraz obok mnie i z całego serca dopingowali Nikoli.

- Wujek nie myśl tyle bo ci wszystkie włosy wylecą - powiedziała Julka swoim dorosłym jak na swój wiek głosem. Zacząłem się śmiać i wróciłem myślami na boisko.

- Iza, wystawiaj do mnie.

- Ale..

- Nie ma żadnego ale. Pokażmy amerykankom gdzie ich miejsce. - wzięłam głęboki oddech i czekałam na piłkę od Susan. Byłam zmęczona, ale myśl że możemy to przegrać, dodawała mi energii. Kolejny mocny atak z mojej strony w kierunku amerykanek, spowodował że zaczynały się bać.

- Czy ty wiesz, że jeśli to wygramy, to będzie przełomowy moment? - powiedziała do mnie Ania z uśmiechem gdy na drugiej przerwie prowadziłyśmy 16:14.

- Wiem i chce mieć to w swoim dorobku sportowym. Nie martw się, wygramy. Mówię to ja Nikola Nowakowska - Jones, a niedługo też i Bartman - spojrzałam na Zbyszka.

- Czemu jeszcze masz nazwisko męża? No wiesz, po tym co się stało - dodała cicho.

- Nie wiem, może to pewnego rodzaju hołd albo strach przed tym że to już naprawdę koniec? Wierzę że gdzieś tam trzyma za nas w tym momencie kciuki i że jest ze mnie dumny.

- To dobrze. Podziwiam cię za taką siłę.

- Zbyszek i moi przyjaciele mi pomogli. Jestem dumna że ich mam. Dobra lecimy z tym koksem.  - zaśmiałam się do niej gdy wróciłyśmy na boisko.

Końcówka była dramatyczna. Amerykanki wyszły trzema punktami na przód. Myślałam, że będzie potrzebny tie break. Zebrałam jednak wszystkie siły w sobie i po raz kolejny miałam w myślach mecz Zbyszka. 

- Kurwa, żadnego tie-breaka nie będzie - lubiłam tak czasami sama do siebie gadać, gdy szłam na zagrywkę. Głęboki oddech, wybicie i piłka leci. Odbiera amerykanka z numerem 12, przyjmuje 9 i atakuje 2 w trzeci metr. Pech chciał, że stała tam Mariola, która odebrała, wystawiła Iza, zaatakowałam ja i wbiłam pewnie w siódmy metr. Dwa punkty straty. Kolejny punkt zdobyty asem serwisowym. 

- Nikola wybij na 2 - podpowiedziała mi cicho Iza. Zaryzykowałam i tak zrobiłam. Okazało się to dobrym posunięciem bo ta wybiła w trybuny. Remis. Czas dla amerykanek. Stan 22:22. Zaczyna się ta najgorsza faza. Po raz kolejny weszłam na zagrywkę; cała hala stała. Było sporo kibiców z Polski, USA, ale przybyli też tacy co kibicowali innym, a przyszli obejrzeć dobry mecz godny finału. Z mojej strony to był właśnie taki mecz. Jutrzejsza analiza zweryfikuje czy dobrze myślałam. Niestety punkt amerykanek po skutecznym ataku Susan. Nie zdołałam odebrać tej piłki i wyleciało daleko w tył. To było ich być albo nie być w walce o złoto. Piekielne zagrywki, świetne obrony, ataki na najwyższym poziomie: to wszystko działo się pod koniec czwartego seta. Zapadła cisza gdy piłka meczowa była po naszej stronie. Nie zbyt skutecznie wbiłam ją z ataku i remis. Zła na siebie zaczęłam bluzgać.

- Spokojnie, jeszcze nie wszytko stracone - klepnęła mnie w tyłek Iza. Niby nie; ale gdybym skończyła to odpowiednio, to było by po meczu. 

Widziałem jej minę gdy nie skończyła ataku w tak ważnym momencie. Wiecie kogo mi wtedy przypomniała? Mnie. Lubiłem oglądać powtórki meczów i analizować co zrobiłem źle, co trzeba jeszcze poprawić i doskonale znałem u siebie ten wyraz twarzy. Następna akcja: zagrywa amerykanka z 3 trójką na plecach. Piłka ewidentnie źle podrzucona i zagrywa w aut. Znowu szansa dla naszych. Zacząłem się śmiać, gdy zauważyłem perfidny uśmiech na ustach Nik. Czekała aż Kasia przebije piłkę na drugą stronę.

- Ja na to nie patrzę - zakryła twarz Julka.

- Nie wygłupiaj się. Później będziesz żałować, że nie widziałaś jak ciocia kończy mecz - skarcił ją młody Ignaczak.

- Masz rację - zabrała szybko ręce i zafascynowana wpatrywała się dalej w boisko. Nie powiem, bo w przyszłości chciałbym, żeby Julka poszła w moje i Nikoli ślady. Natomiast nic na siłę. Sam wiedziałem z doświadczenia, że zmuszanie do czegoś nigdy nie wychodziło na dobre. 

- Nikola zakończ to - usłyszałem z tyłu głos teścia. Książkowe odebranie Anny, perfekcyjna wystawa Izy i zajebiście mocny atak Nikoli.

- Tak! - zaczęli się wydzierać wszyscy sektorze. Zaczęliśmy sobie gratulować nawzajem, chociaż to panie wygrały mecz.

- Moja krew - usłyszałem dumnego tatę Nikoli i Pita.

- Wpisane w geny - zaśmiał się Piotrek. 

- No i to mnie cieszy.  - zaśmiał się Igła.

- Wujek chodź do cioci - pociągnęła mnie za rękę Julka. Wziąłem ją na ręce i zeszliśmy do Nikoli.

Zobaczyłam, że idą w moją stronę. Oboje z szerokim uśmiechem na ustach. Najważniejsze osoby w moim życiu.

- Ciociiaa- przeciągnęła mała. 

- To był piękny mecz kochanie - pocałował mnie mocno w usta Zbyszek. Julka uczepiła się mnie i nie chciała puścić. Cieszyła się równie mocno jak ja. 

- Myślałam, że już tam zejdę na zawał serca. Igła pewnie się cieszy - spojrzałam w jego stronę.

- Jakby mogło być inaczej. Gratuluje, byłaś naprawdę świetna.

- Dzięki. Wszystkie byłyśmy świetne. Dobra lecę do szatni się ubrać. Spotkamy się po dekoracji. 

Pocałowałam ich szybko i popędziłam korytarzem do szatni.

- Co mamy? - darła się Anna.

- Złoto! - odpowiadała reszta.

- Co?

- Złoto!

- Co?

- Złoto złoto złoto! - wpadłam w sam środek tego harmidru.

- Uszczypnijcie mnie bo chyba to jest sen - powiedziałam do reszty.

- Chciałabyś. Wygrałyśmy to kurwa! Polska najlepsza bez dwóch zdań.

- Dziewczyny proszę o trochę spokoju - wszedł pan Piotr.

- Spokój? Teraz to nam obce słowo - zaśmiała się Iza.

- Chciałem tylko powiedzieć, że jestem cholernie z was dumny, że pokazałyście jaką potęgą jest siatkówka w naszym kraju. Dziękuje, że mogę być waszym trenerem. - powiedział na poważnie. - a teraz ubierać się i idziemy po to co nasze - z uśmiechem na ustach wyszedł z szatni. 

- Gotowe na Mazurka Dąbrowskiego? - zapytała Anna.

- Jak nigdy - odpowiedziała Paulina. Zaczęłyśmy wychodzić z szatni w szampańskich nastrojach. 

Wejście na podium, odebranie złota i wysłuchanie hymnu, wywołało w nas takie emocję, że nam wszystkim napłynęły łzy do oczu. Ku mojemu zaskoczeniu zostałam najlepszą atakującą, a Iza rozgrywającą.

- Mój pierwszy występ i już taki krążek - zaśmiałam się do niej, gdy stałyśmy na podium dla najlepszych siatkarek mistrzostw.

- Należało ci się - przytuliła mnie mocno.

- To teraz spać, a jutro wylot o 13. - powiedział Piotr gdy jechałyśmy do hotelu. Całej mojej zgrai już nie było, więc pewnie już wrócili. Weszłam zmęczona do hotelu i skierowałam się do swojego pokoju. Było dziwnie cicho. Otworzyłam drzwi i zamarłam.

-------------------------------------------

Mam nadzieję, że w dzisiejszym meczu Sovia i JW zakończą play offy. Jak to się mówi: bo w Rzeszowie, w Jastrzębiu jest wiara, która łączy kibiców obu miast. Jak wygrywać to razem, jak przegrywać to razem - wczoraj się sprawdziło i dzisiaj liczę na to samo. 

Co do meczu ZAKSA-AZS: szału nie było, dupy nie urwało. Mecz wygrany przez ZAKSE, ale zaskoczył mnie brak walki u AZSu. 

Kolejna kwestia: wprowadziłam coś z punktu widzenia innego bohatera. Chcecie taki kawałki w dalszych rozdziałach czy ma pozostać sama Nikola? Jeśli tak to piszcie swoje propozycję z czyjego punktu chcecie czytać.

No i coś jeszcze co pewnie poruszy fale: chodzi mi o Bartmana. Czy według was on gwiazdorzy/celebrytuje? Chętnie poznam wasze opinie:) nie bójcie się pisać waszych przemyśleń :D

I coś dla kibiców Sovii: http://www.youtube.com/watch?v=3ybjtb5KsFo

pozdrawiam :*