ROZDZIAŁ 83

- Tato co się stało? I czemu jesteś cały brudny? Gdzieś ty był!? - Krzyknęła na mnie i zaczęła zdejmować brudne odzienie. A ja stałem i z szerokim uśmiechem wpatrywałem się w swoje odbicie.
- Tata, ty się uśmiechasz? - teraz stała zszokowana obok mnie. Wyszedłem po czyste ubrania do pokoju i wróciłem ale jej już nie było. Nadal się uśmiechałem. Brałem prysznic - uśmiech jak był tak był; jadłem kolację - nadal to samo. Wszedłem do salonu gdzie ciągle oglądali film - spojrzeli się na mnie jakbym był chory. 
- Ona wróciła - powtórzyłem patrząc w oczy Julce.
- Wywaliłeś się albo cegła ci spadła na głowę. Tato, mama nie żyje - powiedziała dobitnie. 
- Wcale nie. Ona żyje. Żyje, słyszysz? Byłem na cmentarzu; nie czułem już jej obecności, grób zaczął znikać.
- Idź spać bo chyba masz gorączkę.
- Do jasnej cholery nie mam żadnej gorączki! Idź i sprawdź jak mi nie wierzysz.
- Tato, z tobą jest coraz gorzej.
- Julia, mówię prawdę. Ta kobieta co była tutaj, to Nikola. Zresztą chodź ze mną - wziąłem ją za rękę i zaprowadziłem na górę.

Stałam w oknie i patrzyłam na migające  w oddali światła. 

- Muszę iść na cmentarz - zaczęłam się ubierać, gdy ktoś zapukał do drzwi. Było po 23, spojrzałam w judasza i zobaczyłam Zbyszka z Julią.

- Tak? - uchyliłam lekko drzwi. Na mój widok Zbyszek szeroko się uśmiechnął. Uwierzył, uwierzył mi! Wpuściłam ich do środka i się z powrotem rozebrałam.

- Wychodziła pani? - zapytała Julka.

- Tak, ale to może poczekać. Coś się stało?

Siedzieli w milczeniu i patrzyli się na siebie.

- Okej, to ja zacznę. Mój tata zwariował. Myśli, że pani to Nikola. Ale mama nie żyje. Ja mu mówiłam, żeby w końcu sobie kogoś znalazł, ale nie chce żeby żył ze świadomością że żyje z mamą podczas gdy ona nie istnieje.

Wzięłam głęboki oddech. Wiedziałam, że tak będzie, wiedziałam. 

- Julio, ja wiem że dla ciebie to jest dziwne i trudne do oswojenia, ale to naprawdę ja. Nie wiem jak mam ci to udowodnić, przekonać.

- Victor - powiedziała patrząc na mnie. Zesztywniałam przypominając sobie o nim.

- Co Victor?

- Kto to był.

- Mąż, trener. Nie lubiłaś go - uśmiechnęłam się szeroko - Kasztanowej też nie.

- Pamiętasz - znowu zagościł na jego twarzy szeroki uśmiech.

- Pamiętam wszystko. To jak spiskowałaś z Igłą na mój i Zbyszka temat też pamiętam. I jak nakopałaś mi żebym się zebrała w sobie i wróciła do normalnego życia to też.

Miała taką minę jak Igła wcześniej. Spojrzałam niepewnie na Zbyszka. Julka wstała i wyszła.

- Julia! - krzyknął za nią Zbyszek ale nie zareagowała.

- Świetnie - weszłam do kuchni i zaczęłam robić sobie kawę.

- A ty jak zwykle o tej godzinie ją pijesz? Nikola - odwróciłam się zszokowana. Patrzyliśmy długą chwilę na siebie.

- Za szybko mi uwierzyłeś - powiedziałam smutno.

- To źle?

- Nie wiem. Ale oczekiwałam, że mi nie uwierzysz, że mnie olejesz. Każesz spadać na drzewo - uśmiechnęłam się blado. 

- Nigdy - znalazłam się w jego żelaznym uścisku. - Chce się tobą nacieszyć, bo boje się że to jakiś chory sen z którego się zaraz obudzę.

- To nie jest sen - spojrzałam w jego zielone oczy. Były pełne radości i miłości. - Chodź, powiesz mi co się działo tutaj przez te wszystkie lata.

Wzięłam kubki i wróciliśmy do salonu.

- Rok temu przestałem grać bo nabawiłem się kontuzji barku i postanowiłem zakończyć karierę. Jestem prezesem Asseco Resovii gdzie gra Sebastian. Damska sekcja weszła do Orlen Ligii zgadnij dzięki komu - uśmiechnął się szeroko.

- Julka.

- Dokładnie. Naprawdę ciężko trenuje. Oboje z Sebastianem zostają po godzinach na hali żeby być lepszymi. Em, twoja mama wyszła za mąż.

- Co? - spytałam zdziwiona. - Madzia? Żartujesz? A jak reprezentacja? Ktoś jeszcze gra czy wszyscy emerytura?

- Większość tylko w klubach. Susan mieszka w Polsce z Pauliną.

- W Warszawie nadal?

- Nie nie. Jutro je zobaczysz.

- Żartujesz.

- Ani trochę. 

Miała inne ciało i inny wygląd, ale charakter nadal ten sam. Wiedziałem, że pokocham ją na nowo; miałem tylko nadzieję, że dzieciaki jej uwierzą.

- Będę się zbierał. - wstałem z kanapy gdy zobaczyłem, że dochodzi już 3 w nocy. Pocałowałem ją w policzek i wyszedłem. Ale to było dziwne. Ten cały dzień był dziwny. Leżąc w sypialni słyszałem jak chodzi po domu, jak nie może spać. Zajrzałem do pokoju Arka; przykryłem go kołderką i wszedłem do kuchni. Musiałem się napić; wyjąłem wódkę i wypiłem kilka kieliszków. Julka spała u Ignaczaków; miałem nadzieję, że Igła jej to jakoś wytłumaczy. Dla każdego nie była to łatwa sytuacja. 

Zasnąłem dopiero po 5. Do pokoju o 7 wpadł Arek; wczoraj skończył 5 lat o czym kompletnie zapomniałem.

- Arek, przepraszam - powiedziałem patrząc na syna.

- Za co? - zdziwił się.

- Wczoraj miałeś urodziny, a ja o tym zapomniałem.

- Tato, przestań. Nie pierwsze i nie ostatnie. Do tego wczoraj był ważniejszy dzień. Nie ma się czym przejmować. 

Porwałem go na barana i poszliśmy do kuchni. Tak jak Nikola, tak Arek uwielbiał na śniadanie jadać naleśniki. Nikola. Przypomniało mi się coś. Wyszedłem z domu i poszedłem na górę. Pukałem do jej drzwi, ale nikt nie otwierał. Czyli jednak miałem sen. Smutny schodziłem po schodach.