ROZDZIAŁ 100

- O czym ty mówisz?
- Nikola, ja go dzisiaj widziałam z jakąś młodą śliczną blondynką. 
- Może miał spotkanie z klubu.
- Oni się całowali.
- Nie, to nie możliwe.
- Wiem co widziałam.
- Zbyszek by tego nie zrobił.

Nikola wkurzona weszła do domu, ciągnąc za sobą Iwonę. 
- Zbyszek, ja wiem, że mnie kochasz i że nigdy byś mnie tak nie skrzywdził, ale Iwona widziała cię dzisiaj z jakąś blond cizią.
Spojrzałem na Iwonę zastanawiając się, co ona kombinuje.
- Miałem spotkanie, ale z gościem od mediów. Iwona, co ty knujesz?
- Nic. Mówię to co widziałam. 
- Może to był ktoś podobny do Zbyszka.
- Pewnie mi się coś przewidziało. 
- Mamo Zuźka zrobiła kupę bo strasznie śmierdzi. - wbiegł do kuchni Arek.
- Co ty odwalasz? - wyskoczyłem do Iwony gdy zostaliśmy sami.
- Zbyszek, przecież wiesz, że bym nie wymyśliła czegoś takiego gdybym nie widziała.
- Tak wiem, ale to nie byłem ja.
- No to kto?
- Może mój brat bliźniak - rzuciłem żartem.

Przez całą noc nie mogłam spać zastanawiając czy Zbyszek mnie zdradza. Nie, to nie możliwe. Wiedziałam jak bardzo mnie kocha i że nie zrobiłby czegoś takiego. 
- Nad czym tak myślisz? - dopiero teraz zobaczyłam, że Zbyszek mi się przygląda.
- Nie mogę spać.
- To widzę.
- Myślisz, że Iwona się w tobie zakochała i chce rozbić nasz związek? 
- Oj Nikola, ty to masz pomysły. Przytul się lepiej do mnie i spróbuj zasnąć. 
Tak też zrobiłam. Następnego dnia nie było wcale lepiej. Około południa, gdy ze Zbyszkiem oglądaliśmy jak Arek gania za piłką i jak Zuźka się z tego śmieję, do domu wpadła Julka.
- Mamo!
- Co ktoś umarł? - zaśmiał się Zbyszek.
- Tata, ty jesteś w domu?
- A gdzie mam być?
- Kurczę, przed chwilą widziałam cię na mieście z 
- blond lalą - dokończyłam za nią.
- Skąd wiesz? Mamo nie przeszkadza ci to, że tata cię zdradza?
 - Cały dzień siedzę w domu i nie mam pojęcia co to za człowiek. Wczoraj już Iwona poinformowała nas, że zdradzam Nikolę.
- Kurde dziwne to wszystko. 

Poczułem wibrujący telefon w kieszeni: Piotrek
- Zbyszek, kurwa czy ty jesteś mądry?!  Myślisz, że Nikola się nie dowie!?
 - Gdzie mnie widziałeś? - wstałem wstając z fotela i zbierając się do wyjścia.
- Jesteś bezczelny!
- Piotrek, cały dzień siedzę w domu i jesteś trzecią osobą która widzi mnie z blond lalą.
- Co? Jak to?
- No tak to. Mów gdzie to było.
- Kawiarnia LaGrande na rynku.
- Okej dzięki. Nikola, zaraz wracam - wybiegłem szybko z domu i wsiadłem do auta. Jechałem podekscytowany do miasta. 
Wpadłem do kawiarni rozglądając się za człowiekiem wyglądającym jak ja. Niestety na próżno.
- Panie Bartman.
- Był tu gościu wyglądający jak ja?
- Tak, przychodzi tutaj od kilku dni codziennie o 12.
- Jutro wpadnę. W razie czego proszę go zatrzymać.
- Oczywiście. Jest do pana bardzo podobny; na początku sam myślałem, że to pan, ale potem zauważyłem, że ma inny kolor oczu. Dzisiaj był tutaj pan Piotrek i naprawdę myślałem, że dojdzie do bójki.
No tak, w Rzeszowie każdy każdego zna, a szczególnie siatkarzy. Bałem się jednak, że łatka zdrajcy szybko do mnie przylgnie. 
Tej nocy to ja nie mogłem spać. Noc długo mijała; nie mogąc spać wyszedłem na taras wdychając świeże powietrze. Powoli świat budził się do życia. Wszedłem do domu; naszykowałem mleko dla małej bo wiedziałem, że zaraz się obudzi, a nie chciałem żeby Nikola się obudziła. 

Przekręciłam się na łóżku oczekując Zbyszka obok mnie. Niestety było pusto. Wstałam i poszłam do pokoju małej; Zibi smacznie spał z małą na podłodze. 
- Hej, kochanie obudź się. 
Wstał niechętnie i wrócił do sypialni. 

Zbyszek nie mógł wysiedzieć w miejscu; całe szczęście, że dzieciaki z tego skorzystały. O 11:40 wpadła Iwona.
- Zbyszek, wiesz co, może lepiej jedź sam.
- Na pewno? 
- Tak. 
- No dobrze jak chcesz. Kocham Cię.
- Kurczę, jestem ciekawa co to za człowiek - zamyśliła się Iwona.
- Kochana mnie też zżera ciekawość, ale i tak bym Zbyszkowi nie pomogła siedząc tam.

Nie wiedziałem czego mam się spodziewać jadąc do kawiarni. A co jeśli gościu dzisiaj nie przyjdzie? Wszedłem do kawiarni i od progu zaatakował mnie kelner.
- Panie Bartman, ten pan siedzi w prywatnej sali żebyście mogli porozmawiać w spokoju.
- Dzięki wielkie.
Poszedłem we wskazanym kierunku. Podchodząc coraz bliżej czułem że serce wali mi jak oszalałe.